Æskan - 01.11.1970, Qupperneq 80

Þegar tuglarnir lengu vængi
Helgisaga frá PERSÍU
Fyrir aldalöngu, áður en mennirnir hófu
að byggja jörðina, höfðu fuglarnir dásam-
lega söngrödd, fagra liti, sem lýstu upp
landslagið, en þeir höfðu enga vængi.
Þeir voru oft í lífshættu, þegar villidýrin
réðust að þeim, af því að þeir gátu ekki
flogið; þeir gátu aðeins hoppað stein af
steini og þúfu af þúfu.
Það var ýmislegt að gera í heimi dýr-
anna, og Guð vaidi hin ýmsu dýr og fugla
til vinnunnar. Sum áttu að sá fræi, önnur
skyldu bera boð á milli staða, en sum
áttu að vinna að fegrun jarðarinnar. En
sagði gamli skósmiðurinn og tók litlu
skóna niður af hillunni.
Konan Ijómaði af ánægju. Skórnir voru
aiveg mátulegir, og nú þurfti litla stúlkan
hennar ekki lengur að vera köld á fótun-
um.
Hún var innilega þakklát og fór glöð út
úr húsi fátæka skósmiðsins.
Tíminn leið, margt fólk gekk fram hjá,
en Jesú sá hann ekki. Margir fátækir ein-
stæðingar börðu að dyrum hjá honum, og
enginn fór þaðan aftur, án þess að hon-
um væri eitthvað gott gert.
Það var tekið að kvölda. Marteinn gamli
var orðinn þreyttur og syfjaður. Hann sett-
ist i hægindastólinn sinn og sofnaði. Þá
dreymdi hann, að húsið hans var orðið
fullt af fólki. Þar voru komin götusópar-
inn og fátæka konan og margir fleiri, sem
fram hjá höfðu farið um daginn. Og öll
spurðu þau: „Hefurðu ekki séð Frelsar-
ann?“--------,,Vinir mínir, hvar er hann?“
hrópaði gamli Marteinn. Þá varð honum
litið á barnið, sem konan bar á handlegg
sér, og það benti með litla fingrinum sín-
um á opna biblíuna. Þar las hann þessi
orð:
,,Ég var hungraður, og þér gáfuð mér
að eta, þyrstur var ég og þér gáfuð mér
að drekka, nakinn var ég og þér klædduð
mig. Sannlega segi ég yður: svo framar-
lega sem þér hafið gjört þetta einum þess-
ara minna minnstu bræðra, þá hafið þér
gjört mér það.“
(Þýtt)
ekkert dýranna vildi bera byrðar af neinu
tagi.
Ljónið sagði: ,,Ég er alltof stór til þess
að fást við þetta.“
Kanínan: ,,Og ég er of Iftil."
Kindin: „Ég gef ullina, hvers vegna ætti
ég að vera að burðast með byrðar?"
íkorninn: „Ég er neyddur til að vera
alltaf á ferðinni, svo það er lífsins ómögu-
legt að láta mig sinna þvílíku starfi líka.“
Allir afsökuðu sig — allir nema fuglarnir.
Þeir sáu, að það varð að bera byrðarnar,
og svo sögðu þeir við hinn mikla Guð,
sem varðveitti 'þá: „Við erum litlir og get-
um ekki borið mikið. En við erum glaðir,
ef við getum eitthvað gert, þó það sé
ekki mikið. Við skulum gera eins vel og
við getum. Ef við berum lítið i einu, getur
verið. að það muni um það. Kannski get-
um við borið þetta allt.“
Og svo voru byrðarnar lagðar á bak
þeirra. Stundum ætlaði þetta að verða
þeim ofviða, þeir duttu næstum um koll,
en þeir héldu samt áfram, hoppuðu áfram
með byrðarnar slnar og sungu af kæti.
Þeir gátu jafnvel kroppað sér til matar á
þessum ferðum sínum, og alltaf voru þeir
glaðir.
Eftir því sem dagarnir liðu virtust byrð-
arnar verða léttari. Og þar kom, að svo
virtist sem byrðarnar bæru fuglana, en
ekki öfugt. Og svo, þegar vorið kom í
allri sinni dýrð, þá gerðist það undarlega,
að I staðinn fyrir byrðar voru komnir
vængir á fuglana — vængir, sem lyftu
þeim hátt á ioft og auðvelduðu þeim að
flýja frá dýrunum, sem reyndu að hremma
þá. Nú gátu þeir flogið langt út í geiminn,
leikið sér I trjátoppunum og setzt þar,
þegar hætta var á ferðum. Þeir höfðu
lærl að bera byrðar, og byrðarnar voru
orðnar að vængjum, sem lyftu þeim hærra
og hærra, nær þeim Guði, sem þeir höfðu
lært að þjóna.
LEIKIR
Kökuuppskriftin
Þátttakendur fá blað og blý-
ant og lítið stykki af kökunni,
sem j>eir eiga að borða. Siðan
skrifa þeir á blaðið uppskrift
af kökunni. Sá, sem kemst
næst j)ví rétta, liefur unnið og
fær smá verðlaun (t. d. stórt
stykki af kökunni).
Frúin í Hamborg
Hvað gerðir þú við pening-
ana, sem frúin í Hamborg gaf
j)ér? Þú mátt livorki segja já
eða nei, svart eða hvítt, og j>ú
mátt ekki gráta né hlæja.
Stjórnandinn gengur á röðina
og spyr þátttakendur (Gott er
að binda sig við ákveðinn
fjölda spurninga, t. d. 5—8).
Hvað er í töskunni
Þetta er látbragðsleikur, sem
hægt er að liafa á mismun-
andi vegu, eins og t. d.:
Mamma kaupir jólagjafir eða
fer bara í bæinn og verzlar
(taska).
Pabbi kaupir jólagjafir.
Jólasveinninn kemur með
pokann sinn.
Farandsali kemur með vör-
urnar sínar.
Tilvalið er, að sonurinn leiki
mömmu, bregði sér í föt af
henni. Dóttirin leikur pabb-
ann, pabbinn leikur jólasvein-
inn (eða mömmu). Mamina
leikur farandsalann.
Sá, sem leikur og kemur með
töskuna, verður að sýna það
með látbragði, hvað er i tösk-
unni. Hann tekur einn og einn
hlut upp í einu.
628