Skírnir - 01.08.1917, Síða 26

248
Eineamall á Kaldadal.
[Skírnir
um, og í tungunni fyrir norðan Hvítá hefir skógurinn
haldist til þessa dags og er nú í framför. Einhvern tíma
hafa árnar hlaupið, ef til vill af eldsumbrotum uppi í
jöklinum, enda minnir mig, að Olafur benti mér á skellu
uppi í jöklinum, einhverstaðar í nánd við Hádegisfell,
þar sem nýlega hafði orðið eittlivert rask, án þess menn
yrðu þó eldsumbrota varir, en þá hafði hlaup mikið komið
í árnar. Nú rennur aðal-vatnsmagnið sunnan til á sand-
inum, en auðséð er, að það hefir vaðið um hann allam
Vatnið er fúlt og ljótt, minnir á Jökulsá á Sólheimasandi.
Háar drílur rísa á straumstrengnum, og láta ókunnugir
hestar illa við að vaða þar út í, þótt ekki sé breitt. Mér
þótti vænt um að hafa kunnugan mann með mér, því að
mér hefðu litist þessar sprænur ófrýnilegar, hefði eg verið
einsamall.
Neðst í Torfunum skildi Olafur við mig, og eftir 'að-
hann hafði sagt mér. prýðilega til vegar, bað hann mig
vel fara. Síðan reið hann út á tíeitlandssandana heim á
leið, en eg stefndi til fjalla.
Það er löng leið og erfið upp Torfurnar. Hvergi er
bratt að vísu, en alt á fótinn og ætlar aldrei að þrjóta.
En eftir því sem hærra dregur frikkar útsýn norður yfir,.
á Strútinn og Kalmanstungu og ofan eftir Hvítársíðunni..
Loks kemur maður að einkennilegri og allstæðilegri vörðu,
sem á víst að sýna manni, að hér þrjóti loks brekkan.
Eittlivað lá af beinum kringum vörðuna, sem gaf grun1
um, til hvers hún hefði einhvern tíma ATerið notuð. Þetta
er þó ekki bin landfræga beinakerling á Kaldadal. Sú
er miklu sunnar. Þetta eru vist hin svonefndu Lamb-
árdrög.
Nú tekur við hið nafnkunna Skúlaskeið.
Sjálfsagt er ekkert mannsbarn á landinu, sem ekki
hefir heyrt nefnt Skúlaskeið Það á þó ekki frægð sína
neinum undrum að þakka. Þetta er ekkert annað en
grýtt og gróðurlaus heiði, svo grýtt, að óvíða mun fund-
ist hafa meiri torfæra, einkum framan af sumri, meðan