Skírnir - 01.08.1917, Side 55

Skirnir] Páll postuli og söfnuðurinn i Korintuborg. 277
l
undur, þó að töluvert af þessum hugsunarhætti smeygði
sér einnig inn í kristnu söfnuðina. Enda getur Páll um
það með hinum hörðustu orðurn, að þeir skuli þola í sín-
um hóp slíkan saurlífismann, að ógn mundi þykja jafnvel
meðal heiðingja1). Og það er augljóst af öllu, að Kor-
intusöfnuðirnir hafa að visu engan veginn viljað fyrirlíta
áminningar Páls í þessu efni, en þeir hafa fremur reynt
að verja sína skoðun en láta af henni i hlýðni.
Þá frétti Páll einnig um að málaferli fyrir heiðnum
dómstólum væru háð meðal bræðranna2), og ávítar hann
þá harðlega fyrir það. Ýmiskonar ólag á samkomunum,
blendingur í skoðunum, jafnvel á upprisunni sjálfri og
sitt hvað fleira var að athuga.
Loks barst Páli, skömmu eftir brottför Tímoteus bréf
frá Korintusöfnuðinum. Bera þeir þar ýmsar vandaspurn-
iogar undir hann. Bréf þetta er ekki lengur til, en það;
má lesa innihald þess að miklu leyti út úr svari Páls.
Það eru mest spurningar um ýms einstök atriði, t. d.
hvort kristinn maður eigi að kvongast3). Hvort kristinn
maður eigi að skilja við heiðna konu sína4); hvort leyfi-
legt sé að eta kjöt af fórnardýrum5) og hverjar af gáfum
andans séu mest virði, og yfirleitt hvernig eigi að hegða
sér gagnvart þeim°). Loks sýnast þeir og hafa óskað þess
að Apollós kæmi til þeirra7). Þetta bréf sýnir oss að floklca-
skiftingin hefir engan veginn rist mjög djúpt. Þeir skrifat
þar allir sem einn söfnuður. Það sýnir oss einnig að'
PáU hefir notið mikils álits safnaðarins sem heildar, þar
sem þeir bera þessi miklu ágreiningsmál undir hans úr-
skurð. Ekki væri óhugsandi að það væri sömu mennirnir,
sem hafa komið með þetta bréf til Páls, sem sögðu hon-
um siðari fréttirnar af ólaginu í söfnuðinum.
Þegar Páll hafði fengið þetta bréf auk fréttanna ritar
hann söfnuðinum bréf það, sem vér eigum í nýja testa-
mentinu undir nafninu 1, Korintubréfið, sem er eitt af
b 1 Kor. 5, 1. !) 1 Kor. 6, 1 n. n. a) 1 Kor. 7, 1 n. n. 4) 1 Kor
7> 10. >) 1 Kor. 8, 1. ») 1 Kor. 12, 1. ’) 1 Kor. 16, 12.