Skírnir - 01.12.1920, Page 28

250
Kínverjinn.
[Skírnir
kriDg, þrátt fyrir allar tilraunir hina ágæta lögregluliðs.
Vancouverborgar til þess að sporna við þeim ófögnuði. —
■Og alstaðar úir þar og grúir af þessum gulu mönnum.
Enginn getur gizkað á, hvað margir þeir eru í þeim bæ.
Enginn hefir rétta hugmynd um það, ekki einu sinni lög-
reglan, og jafnvel ekki Kínverjarnir sjálfir. Þeir koma
þar út úr hverri smugu og fara þar inn um hverja smugu,
eins og maurar í mauraþúfu, og eru alt af á ferðinni, en
íara þó aldrei hart. Og maður kemst varla áfram eftir
gangstéttinni fyrir þeim. Þeir eru sí-talandi, og allir virð-
ast þeir hafa eitthvað fyrir stafní, en hvað það er, verður
ekki æfinlega öllum ljóst. Þeir virðast ekki líta til hægrí
né vinstri handar, en eru þó allra manna athuguiastir, og
sveima áfram róiegir og sýnilega áhyggjulausir, eins og
ungmenni á skemtigöngu. Og lýsir svipur sumra þeirra
kynlegu samblandi af lymsku refsins og þráa sauðskepn-
unnar. Og þó nokkrir hittist á meðal þeirra, sem kalla
mætti sannarleg prúðmenni og snyrtimenni, friða sýnum
og gáfulega, þá eru þeir þó yfirleitt sérlega ófríðir (eink-
um til munnsins), væskilslegir og fráhrindandi. En þess
ber að gæta, að flestir þeir Kinverjar, sem koma til þessa
lands munu vera af lægri stigum, og útdaugaðir af þræl-
dómi og sulti frá æskuárum.
Frá því um vorið 1912, að eg fyrst kom til Vancou-
ver-borgar og þangað til vorið 1916, að eg fór þaðan, voru
allir mínir línkragar þvegnir og sléttaðir af Kínverja, sem
hét Sell Lung. Hann var hátt á fertugs aldri, þegar eg
kyntist honum fyrst, en hann var svo unglegur og svo
kvikur og liðugur i öllum hreyfingum, að maður gat
ímyndað sér, að hann væri ekki eldri en sextán til átjan
ára. Eg hefi aldrei séð fullorðinn mann eins grannvaxinn
og hann, né nokkrar karlmanns hendur eins nettar og
hans, né nokkurn mann eins smáfríðan, píreygðan og
tindilfættan. Mér fanst hann alt af að ýmsu leyti ólíkui'
flestum öðrum Kínverjum, sem eg hefi séð. Hann hafði
að vísu afarlanga, kolsvarta hárfléttu aftan í hnakkanum
(hana klipti hann aldrei af sér), og augu hans voru á ska,