Skírnir - 01.12.1920, Qupperneq 29

■Skírnir]
Kínverjinn.
251
og kinnbeinin sérlega há, neíið fremur fiatt, varirnar ákaf-
lega þykkar, og hörundið ljósgult. Hann gekk á hæla-
lausum ilskóm, var í ermavíðri úlpu, kiknaði mjög í knjá-
liðum og dinglaði ákaflega öðrum handleggnum, þegar
hann hljóp með körfur sínar, sem hann bar á langri stöng,
or hann reiddi um öxl sér. Hann átti erfitt með að nefna
*r« á eftir »p«, en setti »1« í staðinn. Hann sagði því
»plesidentc fyrir »president«. — En þrátt fyrir öll þessi
kínversku einkenni, sem á honum skinu, var hann samt
1 mínum augum næsta ólíkur Kínverjum þeim, sem eg sá
og rak mig á daglega í Kínabænum í Penderstræti, þar
sem alt morar af þessum austrænu mönnum.
Sell Lung var af hinu betra kinverska bergi brotinn,
°g bar af flestum löndum sínum i Vancouverborg, eins og
gull af eiri. En hann átti ekki heima i Kínabænum. Hann
bjó i snotru húsi, sem hann átti sjálfur, á Napierstræti í
Grandview. Og var aldraður maður þai' hjá honum Þar
hafði hann dálítið þvottahús. Hann sótti óhreinu fötin
beim í hús viðskiftavina sinna, og hafði þá tvær stórar
körfur meðferðis og bar þær á burðarstöng (sina á hvor-
um enda). En þegar liann skilaði fötunum aftur hreinum
'°g sléttum, og innheimti laun sin, þá kom hann æfinlega
ukandi á litlum vagni, sem lítili, bleikur liestur gekk fyr-
b’, ef til vill sá langfeitasti hestur, sem til var í Vancou-
"ver-borg á þeira árum.
í fyrsta sinni, sem eg borgaði honum fyrir lín-krag-
aua mína, 5þá þakkaði hann mér fyrir með handabandi;
°g þótti mér það mjög einkennilegt, því að eg bafði ekki
því að venjast, að menn þökkuðu fyrir með handa-
bandi. þó þeim væri borgað það, sem þeim bar með réttu.
»Þú ert þá svona«, sagði hann á fremur góðri ensku,
iÞegar hann hafði tekið í hönd mína.
»Hvernig þá?« sagði eg.
»Hjartað er veikt og lundin ör'c.
»Af hverju heldur þú það?« sagði eg.
»Eg finn það á handtakinu. Það lýgur aldrei i mann