Skírnir - 01.12.1920, Síða 39

Liourdes.
Erinöi flutt 19. júní 1920.
Heiðruðu áheyrendur!
Það hefir nýlega staðið í Morgunblaðinu, að eg hefði
frá svo mörgu að segja, að það væri nóg í langa og
skemtilega bók. Eg trúi auðvitað því, sem eg les á prenti,
og þess vegna lét eg alls ekki ganga eftir mér, þegar eg
var beðin um, að tala hér í kvöld, og hugsaði að það
mundi vera hægðarleikur að tína til einhverja af þessum
8vo kölluðu »ferðamolum«. En þegar eg fór að gæta í
endurminningapokann, þá ægði þar svo miklu og marg-
víslegu saman, að mér fór ekki að lítast á.
Tíminn var mjög naumur og því ekkert annað að
gjöra en að velja eitthvað, sem út af fyrir sig gæti
myndað dálitla h e i 1 d og að einhverju • leyti gæti
staðið í sambandi við þær hugsjónir, er komið hafa isl.
konum til að safna í spitalasjóð. Þessar hugsjónir, að
1 í k n a og 1 æ k n a, eru þær, sem mennirnir eiga beztar
til, en því miður verður öll mannleg hjálp oft og einatt
árangurslaus, og þá er gott að geta trúað því, að tími
kraftaverka sé enn ekki undir lok liðinn og að guðdóm-
leg lækning fáist á öllum meinum.
En því trúa kaþólskir menn út um allan heim, að í
borginni Lourdes í Pyreneafjöllum sé sú lífsuppspretta
er geti afmáð allar þjáningar. Eg hafði heyrt og lesið
svo mikið um Lourdes, að það var ef til vill sá bær í
E'rakklandi, sem mig mest langaði'til að sjá, en það var
fyrst í fyrra sumar að eg fekk ósk mína upp fylta. En
áður en eg segi frá þeim ógleymanlega degi, sem eg lifði