Skírnir - 01.12.1920, Qupperneq 59

Ritfregnir.
Frumnorræu málfræði eftir Alexander Jóhannesson, dr.
phil. Keykjavík 1920.
Það mætti margan furSa, bæði hjer og annarstaðar, að slík
bók sem þessi skuii vera saminn og útgefin, ekki síst í þeasari
d/rtíð, á voru landi, íslandi. Höf. getur þess í formálanum, að
bókin sje hin fyrsta < sinni röð, og er það að vissu leyti satt; þó
er alt meginsfnið í henni tekið upp í máifræði Noreeus og að vissu
leyti í Boers Handbock, en haua hefir höf. ekki þekt. Hann getur
allra sinna heimildarrita; þau sýnist hann hafa notað alúðlega og
aamviskusamlega. Það er ekki aðeins hinar alkunuu ritgjörðir
hinna mestu rúnafræðinga sem Bugges og Wimmers, heldur og
hið mikla rit Bugges: Norges indskrifter med de ældre ruuer,
þar sem allar eldri rúnaristur Noregs eru skýrðar, nema þær sem
sföar hafa fundist, og þær hefur M. Ólsen skýrt með sinni alkunnu
gjörhygli og lærdómi. Eftir öllum þessum ritum og ritgjörðum
hefur höf. farið, og er það sannast að segja, að höf. hefur yfir
höfnð ekki komið með nýjar skýringar, hvorki á neinni áletran nje
orðum, svo að jeg hafi orðið var við; var heldur ekki við öðru að
búast, og skal það ekki sagt höf. til neinnar foráttu. Hinu hefði
heldur mátt búast við, að höf. hefði ekki tekið allar skýringarnar
°g skilning hinna einstöku áletrana og orðmynda, án þess að láta
^ IjÓBÍ krítík á þeim eða efa. Því að það er ekki krítík, þótt hann
8eg> sumBtaðar, að skýringiu sje óviss, það er ekki annað en það,
sem frumskýrendurnir hafa sjálfir sagt eða látið í ljósi.
Það er kuunara eu frá þurfi að segja, að næsta margar af
þessum áletrunum eru bæði máðar og því erfiðar viðfangs af þeirri
sök, 0g er þá oft getið í eyðurnar. Eða þær eru svo stuttar og
^skammstafaðar«, að þær eru óskiljanlegar eins og þær eru; svo
er sjerstaklega ástatt með kínguletrin og suma af steinunum; jeg
*ek t. d. Fjóns-kínguna (nr. 24): aata ik uha. Híe A oþlau. Það