Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Blaðsíða 7

7'
Hún Grána var folaldsmeri, allra versti hest-
urinn, sem til var í sveitinni. Hún var bæði iöt
°g sein og hrekkjótt og þar að auki folaldsmeri.
Hann sagði ekkert, hann vissi þó vel að hann
Jarpur átti að vei-a heima; það var ailra bezti hest-
Ur, og eini hesturinn, sem Jóa var vel við, Jarpur
var æfinlega þægur við hann og vel viljugur.
Helga átti þann hest, og einu sinni hafði hún
lofað Jóa að hann skyldi fá að ríða honum til kirkju.
Já, hann mundi hvenær það var, það var þegar
ðann fann tóbaksdósirnar hennar, sem hún týndi
Ur vasa sinum á kvíunum rétt eptir fráfærurnar.
En nú gat það ekki staðið heima, Helga sagði, að
Jarpur væri þreyttur, og hann gæti riðið Grápu.
Alira mesti gleðisvipurinn var horfinn af and-
'itinu á Jóhanni litla, þegar hann iagði af stað á
Gi'ánu. Hitt fólkið var allt á góðum hestum og
spretti úr spori, en hann var einn á eptir á lötu
Gi'ánu. Ef hann ætbiði að herða á henni, stóð hún
kyr eða gekk aptur á bak, svo Jói varð að hætta
öllum tökum og láta sjer lynda að hún lötraði á-
fram fót fyrir fót og næmi staðar til að láta fol-
aldið sjúga við og við.
Hitt fólkið þeysti í sprettum og fór svo af baki
við og við, svo þegar Jóhann litli kom á Gránu, þá
steig það á bak gæðingunum og þeysti áfram.
Hann var orðinn þreyttur, þegar numið var
staðar í hlaðinu á Hvoli, kirkjustaðnum.
]?a r var fjöldi fólks af öllum bæjum í nágrenninu,