Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Blaðsíða 28

28
„Vertu sæll, frændi minn, þú ert góður, mjer
þykir vænt um þig“.
Vænt um hann! Gat nokkrum þótt vænt um
hann? Iíann, sem aldrei sýndi nokkrum manni
vina hót! Hann fór að ganga um gólf. Hvað líf
hans var kaldranalegt, það fór hroliur um hann.
Enginn geisli kærleika eða gleði! Þetta barn átti
svo feikna mikið af bliðu og gleði. Það lá við
hann öfundaði barnið, það var miklu ríkara en hann,
verziunarstjórinn með alla peningana.
Og svo þessi blómvöndur! Til hvers var hann
að ldaða skrauti í hýbýli sín? Skrauti, sem hann
leit. aldrei á, hafði enga ánægju af — vissi í raun-
inni ekki, hvort til var eða ekki!
Það var sjálfsagt alveg rjett gjört að gefa barn-
inu vöndinn, — en hún var furðu áleitin, — það
þurfti að venja hana af því.
Skammdegið var komið, dagarnir voru orðnir
stuttir og dimmir.
Úti var frost og fjúk. Það brann Ijós á skrifborð-
inu hans Jóhanns verzlunarstjóra, og hann sat þar
með bók fyrir framan sig.
Hann var þreytulegur á svip og stundi þung-
an öðru hvoru. Stormurinn var að smá skella
snjó á gluggana hjá honum. Rakki lá á gæru-
skinni undir borðinu og svaf. Það var þögult í
liúsinu, eins og í dauðra manna gröf,