Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Blaðsíða 8

8
Svo byrjaði guðsþjónustan. Jóbann litli heyrði
lítið af henni.
„Ki getur skroppið út og litið eptir hestunum,
Jói“, hvislaði húsbóndinn að honum áður en prest-
urinn fór upp í stólinn.
Hann dauðlangaði til að vera inni í kirkjunni
og heyra hvað prest-urinn segði, heyra sönginn og
til orgelsins, en hann varð að gæta að hestunum,
og kom ekki aptur fyr en úti var.
Holtsfólkinu var boðið inn eptir messu til að
fá sjer kaffi. f’oir stóðu við bæjarvegginn hann Jói
og hann Gils, vinnumaðurinn frá Holti, þegar hann
Andrós, bóndinn á Hvoli, kom og sagði: „Þú kem-
ur inn, Gils minn, og fær þjer kaffidropa".
Hann hafði ekki einu sinni litið við Jóhanni
litla, sem stóð þar rjett hjá, hvað þá að hann byði
honum inn. Nei, það var ekki gaman að vera fá-
tækur, umkomulaus smaladrengur! Og svo rölti
Jóhann litli út fyrir tún og settist þar hjá hestunum.
Pað leið löng stund, og ekki bólaði á samferða-
fólkinu. Skárri var það tíminn, sem það var að
sötra þetta kaffl!
Við og við kom kipringur í kring um munn-
inn, og einstöku sinnum brá hann bættu treyju-
erminni að augum sjer; hann lá í grasinu og reitti
í sundur hvert stráið á fætur öðru. Heimurinn
var kaldur og tilfinningarlaus; honum var alstað-
ar ofaukið, það hafði enginn hlýlegt orð eða viðmót
handa fátækum, móðurlausum drengj