Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Blaðsíða 37

37
verk. Já, Guði sjeu þakkir fyrir allan sinn ríka
°g óverðskuldaða kærleika og náð við mig. Hvað
er jeg þess, að hann minnist mín!“
Svo endar hann þessa sína síðustu ráðstöfun
nieð því að biðja um, að við gröf hans verði sung-
ið: „Jeg ved mig en Sövn i Jesu Navn“ og „Jesus
lever, Graven brast“. —: — —
Á greptrunardeginum las Aars prófastur upp
Þessa hans síðustu láðstöfun og komst þá mann-
söfnuðurinn mjög við og grjet. Síðan mælti pró-
fasturinn:
„Slíkar voru hinar síðustu hugsanir vinar vors;
slík var hin auðmjúka játning hans, hin glaða von
hans. Hún varð sterkari og staðfastari, því nær
sem dró æfllokunum.------------
Sæll er sá lýður, er Drottinn er Guð hans!
Jafnvel í dauðanum fagna þeir, já, einmitt þá; því
aÖ dauðinn er þeim ekki dauði, hann er að eins
»svefn í Jesú nafni, sem hressir hina þreyttu limi“,
°g á eptir kemur „morgun svo bjartur og fagur"
bieð söng í lundurn lífsins. Og því geta þeir sagt
sigri hrósandi: „Dauði, hvar er broddur þinn?“
Þannig leyndist það vorum heimfarna vini, er
til hans kom sú orðsending, að nú væri kvöld
hans komið.
Þá er hann á laugardagskvöldið fann að hann
vsr lasnari, spurði hann lækni sinn, hve langt nú
væri eptir,