Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Blaðsíða 11

11
'n hlýindi, engin gleði, — allt, — allt tílgangs-
laust út í bláinn!"
Hann sá mörg glaðleg andlit, í kring um sig.
Hann var sjerst.aklega að hugsa urn hann Svein,
búðarmanninn sinn. Sveinn var fátækur, hann átti
6 börn ung og heilsulitla konu, en Jóhann hafði
opt öfundað hann Svein af gleðisvipnum, sem ætíð
kom á haun, þegar hún Anna litla dóttir hans fæi ði
honum hádegiskaffið í búðina, oða þegar hann Jón
htli kom og rjetti litiu höndurnar upp um hálsinn
á honum. Þá gat hann Sveinn oiðið alveg himin-
lifandi glaður á svipinn, og þó var hann bara'fátæk-
Ur búðarmaður, — en hann, verzlunarstjórinn sjálf-
ur, — hann var aldrei glaður.
Verzlunin blómgaðist vei. Allir vissu að Jó-
hann yerzlunarstjóri var með ríkustu mönnum í
haupstaðnum. Menn dáðust að dugnaði hans og
fyrirhyggju í hvívetna, hann þótti ómissandi í öll
mál, er vöi ðuðu framför kaupstaðarins, orðstýr hans
barst viða um; en var hann nokkuð ánægðari
fyrir það ?
Hann sat fyrir framan arininn og hjelt á bók
i hendinni. Var hann að lesa? — Það var orðið
áliðið dags seinni part sumars. Dagarnir voru farn-
ir að styttast til mikilla muna.
Hvað var hann að hugsa um ? Á borðinu við
hlið hans lá brjef, — sendibrjef, sem hann hafði
fengið. — Það var frá systur lians. — Langa lengi
hafði hann ekkert heyrt frá henni, og hann, vai'