Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Blaðsíða 6

6
því hann hugsaði talsvert. — Tárin hans voru
hvorki fyrstu nje siðustu tárin, sem vökva íslenzkar
smalaþúfur. —
. Húsbóndi hans var aldurhniginn maður, hann
var jafnan þurlegur við Jóhann og stuttur í spuna,
— ekki gat honum þótt vænt um hann. Konan hans,
hún Helga, var öllu blíðlegri í viðmóti^en hana
vantaði alia móðurlega viðkvæmni og alúð; dreng-
urinn fór algjörlega á mis við slikt, hann þekkti
ekki hvað það var að eiga móður, sem hann gæti
hallað sjer að og trúað fyrir sorg sinni og gleði;
hann hafði enga styrka föðurhönd að styðjast við,
— hann var munaðarlaus, — hann vissi það, fann
það, og það gjörði hann kaldlyndan.
fað var einhvern tíma annað sumarið, sem hann
var í Holti, að honum var lofað til kirkju. — Eins
og börnum er títt hlakkaði hann óvenjulega mikið
til að fá að fara riðandi til kirkjunnar. Hann fór
snemma á fætur morguninn þann, því fyrst af öilu
þurfti hann að sækja hestana, hann kom með þá
í tæka tíð.
„Hana nú, Jói litli“, sagði húsmóðirin, „flýttu
þjer nú að klæða þig“.
Kirkjufötin hans voru ekki ríkmannleg, en þó
var hann talsvert hreykinn þegar hann kom út á
hlaðið á nýbryddum sauðskinnsskóm, blóðrjóður af
ánægju, þ\i nú átti hann að fá að ríða til kirkju.
„Hann Jói getur dinglað á henni tíránu", heyrði
hánn að annar vinnumaðurjnn gagði,