Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Blaðsíða 9

9
Hann reis á fætur, strauk grasstráin af fötum
sínum og fór að reka hestana saman.
„Jói, komdu með hrossin, og vertu nú fljótur".
Það var húsbóndinn, sem kaliaði til hans; •—hann
var búinn að gæða sjer á kafflnu.
Heimferðin gekk líkt og ferðin til kirkjunnar.
Fólkið reið í sprettum og reyndi gæðingana, en Jói
litli barðist um á lötu Gránu langt á eptir.
Hann lagðist þreyttur og angurvær til svefns
um kvöldið. Þetta var fyrsta kirkjuferðin hans,
hún var lítið ánægjuleg, fannst honum, og svo þessi
særandi tilfinning: „Engum þykir vænt um mig,
°g jeg hirði þess vegna um engan“.
Þannig liðu árin. Jóhann var 14 vetra og átti
nú að fermast.. Með iðni sinni og kostgæfni hafði
honum tekizt að nema meira en vanalega gjörist á
því reki. Hann var mjög vel gefinn og presturinn
sagði, að úr þessum dreng mætti gjöra mann. En
hver hirti um hann? Og nú var faðir hans þar að
auki dáinn.
Yorið eptir ferminguna fiuttist hann til Seyðis-
fjaiðar. Þar komst hann til kaupmanns eins og
annaðist þar ýmsa smá-snúninga. Hann var skyldu-
rækinn og duglegur og kom sjer vel. Glaðlyndur
var hann ekki, honum fannst engin ástæða fyrir
sig að vera glaður.
Kaupmanninum líkaði vel við hann og gjörði
luum að búðarmanni. Jóhann varði hvorri tóm-