Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Blaðsíða 14

14
en, bróðir minn, við finnumst aptur, og þá skal
jeg þakka þjer fyrir barnið mitt — —
Hjer var letrið dálítið máð, það höfðu auð-
sjáanlega fallið tár á blaðið.
Þetta var brjefið! Annað eins brjef hafði hann
aldrei fengið! Svitinn spratt út á onni Jians. „Að
kenna barninu þá einu rjettu leið, — hann, sem dó
á krossinum tekurá móti mjer!“ Orðin flugu i gegn
um huga hans eins og örskot. Gat hann kennt
barninu nokkuð um þessa leið? Á hvaða leið var
hann sjálfur? — Tiúði hann krossdauða Krists?
— Þessum spurningum hafði hann aldrei svarað.
Það var drepið hægt á dyrnar; hann hrökk
upp úr hugleiðingtim sínum. — Já, það var satt,
barnið var komið, hann varð víst að heilsa þvi!
Hann ;ið taka fósturbarn! Hann, sem var hálf-
hræddur við börn! Þessi sífelldí hávaði og iæti,
það átti nú helzt við hann!
I-Iildur gamla kom inn i dyrnar. „Vili húsbónd-
inn lofa barninu inn? Hún víll óvæg heilsa yður“.
Hurðinni var ýtt hægt upp, iitil stúika stóð í
dyrunum; hún var vel klædd, í hlýrri yfirhöfn með
hatt á höfði, hárið var ljóst og fjeil i lokkum um
herðarnar, augun voru framúrskarandi barnsleg og
skær. Hún gekk róleg til frænda síns, tók í hönd
hans báðum höndum og sagði blíðlega:
„Þú ert frændi minn, — mamma sagði jeg
ætti að kyssa þig fyrír sig“, og hún seildist raeð
höndina upp á öxl hans og kyssti hann.