Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Blaðsíða 38

88
„Þjer lifið varla lengur en fáeinar klukku-
stundir", svaraði hann.
„Fáeinar klukkustundir! Hvað segið þjer? Á
jeg að fá að vera heima eptir fáeinar klukkustund-
ir? Sendið þá undir eins boð eptir presti! Jeg vil
neyta líkkma og blóðs frelsara míns fyrst, — svo
er jeg ferðbúinn“. Og andlit hans ijómaði af fögn-
uði, hann hlakkaði eins og brúður til að finna
brúðguma sinn.
Það leið á nokkuð löngu, áður presturinn gæti
komið. Hinn deyjandi maður bað svo þá af skyldu-
liði sínu, sem óskuðu að neyta hins heilaga sakra-
mentis með honum, að koma nær. Hann ætlaði
sjálfur að halda skriptaræðuna. Og svo situr hinn
sjúki prestur uppi, sem veit, að hann að stundu
liðinni gengur gegn um dauðans dimma dal, hann
situr uppi og flytur sína síðustu prjedikun, — skripta
ræðu fyrir sjálfum sjer og sínum. Og svo leggur
hann höndina á höfuð konu sinnar, sem kraup við
rúmið, og hinna annara af skylduliðinu, er nú
skyidu neyta kvöldmáitiðarinnar með honum: „Jeg
boða þjer náðarsamlega fyrirgefningu allra synda
þinna í nafni föðurins, sonarins og hins heilaga
anda!“
í sama bili kemur presturinn, sem gjört var
orð eptir. Hann leggur nú hönd sína á höfuð hins
sjúka: „Og þjer náðarsamlega fyrirgefningu allra
synda þinna“, bætir hann við, Svo neytti hann
k vöidmáltiðarinnar,