Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Blaðsíða 36

nokkur kveðjuorð til safnaðar síns, konu sinnar
og vina.
Til safnaðar síns ritaði hann:
„Við jarðarför mína óska jeg, að Aars prófast-
ur framkvæmi hina prestlegu athöfn og að ekki sje
talað um persónu mína, en að söfnuði Vostur-Bæ-
rums, sem jeg stöðugt bið fyrir, sje flutt hjartanleg
þökk fyrir hans mikia kærleika við mig og alla
mína, og bæn til hvers einstaks meðal þeirra um
það, að snúa sjer til hins iifanda Guðs, föður vors
í Jesú Kristi. Verði jeg sáluhólpinn, þá verður
það af náð fyrir sakir Jesú Krists; því að sjálfur
get jeg ekkert nema beðið: »Guð, vertu mjer
syndugum náðugur".
Um sjálfan sig skrifar hann:
„Það er trú mín og traust, að Guð í himninum
muni fyrirgefa mjer ailar syndir minar fyrir Jesú
skuld, — þær, sem jeg veit um og þær, sem Guð
einn þekkir. Hann fyrirgefl mjer alla vanrækslu
mína og að jeg hefi látíð hjá líða að gjöra svo
margt sem jeg hefði getað gjört. Hin mikla ábyrgð
mín leggst nú yfir mig, — hún veltur eins og bylgj-
ur yfir höfuð mitt og ógnar með glötun; en jeg
get ekki sleppt voninni um eilífa sáluhjálp fyrir
Jesú skuld, sem fyrir minar sakir leið og dó. Jeg
veit mjer ekkert annað til hjálpræðis, en Jesúm
Krist og hann krossfestan. En trú mín er svo iitil,
svo reikul, svo veik, svo að jeg get því að eins
orðið sáluhólpinn, að Drottinn gjöri mikið krapta-