Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Blaðsíða 22

22
hjá hvannar runna, sem óx þar, og tárin hrundu
niður kinnar hennar.
„Elsku mamnia, hvenær fæ jeg að sjá þig?
Ó, mig langar svo til þín, mamma mín, til þín og
Jesú og pabba míns! Æ, jeg ætla að veragóð, jeg
ætla að koma til þín, þegar jeg dey“. HUn tók
höndum fyrir andlitið og sár-grjet. — Það kom ein-
hver við hönd hennar. Það var hann Rakki gieyið,
hann fór að sleikja hönd hennar.
„Aumingja Rakki minn, þú ert vinur minn,
engum þykir vænt um mig nema þjer“, og hún
klappaði hundinum með báðum höndum.
„Hvað á jeg nú að gjöra í dag?“ sagði Rósa
litla einn morgun, þegar hún var að klæða sig.
Það var húðarrigning og stormurinn lamdi
húsið utan. Göturnar voru forugar og blautar og
öldurnar skullu á malarkambinum.
„fú verður að leika þjer ínni, því nú geturðu
ekki hiaupið út í garðinn með Rakka“, sagði Hild-
ur gamla, „veðrið er óttaiega vont og þú verður
gegnblaut, ef þú stígur út fyrir dyrnar“.
Rósa litla gekk inn í dagstofuna, Rakki fylgdi
henni að vanda.
Það var margt fallegt inni í stofunni, ijómandi
myndir og falleg málverk. „Frændi er svö ríkur“,
hugsaði hún með sjer, „ekki átti mamma mín
svona fallogt". — Hún fór að hlaupa um gólfið og
skoða hverp krók og kima. Nei, hvað þarna var