Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Blaðsíða 15

15
Hann leit á barnið, það var allra laglegasta
barn, og þessi hreinu barns augu! Hann leit und-
an, hann stóðst ekki þetta augnaráð, það var svo
sakleysislegt og blíðlegt.
„Má jeg vera hjá þjer, frændi?1" sagði hún í
lágum róm, „nú á jeg enga mömmu á jörðunni,
fflamma min er hjá Guði, og hún sagði, að jeg
ætt.i að verða þjer samfeiða til Guðs, — það veið-
ur gaman", sagði hún og brosti í gegn um tárin,
sem komu fram í augu hennar þegar hún minntist
á mömmu sina.
„Hviið ei'tu gömul?" spurði hann þurlega.
„Jeg er 7 ára“, sagði hún og leit feimin til
hans, henni þótti málrómurinn svo óþýður. „Jeg
get kannske gjört eitthvað fyrir þig, jeg kann að
syngja dálitið, þykir þjer gaman að söng? Mamma
íjet mig svo opt syngja þetta:
Ó, Jesú, bróðir bezti,
og barna vinur mesti,
ó, breið þú blessun þina
á barnæskuna mína.“
Hún söng versið með skærri íödd. Hann stóð
kyr í sömu sporum og starði á gólfið.
„Ertu reiður við mig frændi?" sagði hún og
tók i hönd. hans, „á jeg ekki að syngja fyrir þig
optar? Mamma sagði að jeg ætti að vera þjer til
skemmtunar. Má jeg ekki syngja?"
„Jú, þú mátt syngja, en nú skaltu fara með
Hildi og fá þjer að borða“. Hann tók upp úrið
L