Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Blaðsíða 32

32
Það brá afarveiku brosi yfir audlitið. „Jú", sagði
hún lágt, „jeg þekki frænda, en honum þykir ekki
vænt um mig“.
„Jú, Rósa, frænda þykir vænt um þig — hann
saknar þín Rósa, honum dauðleiðist, þegar þú ert
ekki hjá honum“.
Hún lagði hina höndina ofan á hönd hans:
„Frændi", hvíslaði hún, „má jeg vera barnið þitt?“
„Já, elsku blessað barnið mitt“.‘'
Það runnu tárin eptir kinnum hans og röddin
skalf.
„Frændi, biddu Guð að lofa mjer að vera —
biddu Guð, frændi, — hann er góður, — hann elsk-
ar þig og alla“. ;—
„Já, betur að jeg gæti beðið! Gæti varpað
mjer í faðm Drottins, beðið og grátið!“
Hann gat það ekki, — hann gat það ekki. —
En þvi gat liann það ekki? —
„Kæri Jesús, vertu hjá mjer, leiddu mig og
frænda, lofaðu okkur að vorða samferða til þín!“
En hvað bænin var einföld, þó hafði hann aldrei
hlýtt á betri prjedikun.
„Leiddu okkur til þín, nær þjer, Drottinn,.til
þín — alla leið — heim“.
Þannig bergmáluðu orðin i hjarta hans. —
fað var þráin eptir Guði — eptir hinum lifandi
Guði, sem veitir friðinn og gleðina. —
Barnið var sofnað. „Það er svo gott, þegar
einhverjum þykir vænt um mann“, sagði hún lágt