Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1920, Blaðsíða 51

Þegar sannleikssólin skein í öndverðu á skúra-úða þann, er leggur
upp af hörmum mannlífsins, brotnuðu geislar hennar í honum. Kom
þá í ljós hin fjöllita brú guðstrúarinnar, er liggur af jörðu til himins.
Það er helgunarbrautin, sem liggur upp til samfélags heilagra —
meistaranna. Litabelti hennar — trúarbrögðin — geta að vísu verið
sitt með hverjum lit, en þau eru samt öll geislablik einnar og
sömu sólar.
»Þat, er þú sér rautt í boganum«, sögðu forfeður vorir, »er
eldur brennandi«. Var eldurinn til þess að verja flögðum og ill-
vættum veg til himins; öllum mátti ekki vera fært á Bifröst, er
fara vildu.
I himinbrú guðstrúarinnar er og eldur brennandi, eldur kærleik-
ans, er ver flögðunum: veraldarhyggjunni, trúarhrokanum, ofstæk-
inu, hræsninni, kreddufestunni og hinu andlega þröngsýni að ganga
brúna. En þau hafa nú setið um langan aldur við brúarsporðinn
og varnað' mönnum uppgöngu, enda er svo koniið, að allur þorri
manna efast um að brúin sé fær. Þess vegna er og trúin á tilvist
hinna heilögu meistara svo víða liðin undir lok. Þó hafa alt af ein-
hverjir haft áræði til þess að fara fram hjá flögðunum og gengið
brúna. Og þeir, sem hafa nú farið hana og fundið sjálfa meistar-
ana, segja að von sé á sjálfum trúarleiðtoganum, áður langt um
líður. Og þeir gera sér von um, að hann niuni fá stökt illvættun-'
um frá brúarsporðinum og sett hollvættirnar: trúræknina, trúar-
hógværðina, umburðarlyndið, einlægnina, frjálslyndið og hina andlegu
þekkingu til þess að gæta brúarinnar og leiða hugi manna til himins.
Sig. Kristófer Pétursson.
'St
7
49