Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1919, Qupperneq 7

IÐUNNl
Jólagestir.
165
altaf hafður einn diskur umfram aðfangadagskvöldið.
í5að vildi hafa ósjnilegan gest til borðs gamla fólkið.
— Hm! —
— Og svo hélt ég nú raunar líka, að það væri
holt fyrir okkur gamlar einmana manneskjurnar að
fara nú að hugsa eitthvað meira um hann. —
Röddin bilaði hana og hún fór að kjökra:
— Nú er langt síðan við höfum verið ein um
jólin, Rasmus. —
Hann var orðinn eitthvað viðkvæmari í röddinni,
er hann svaraði:
— Já, það er langt síðan, — tuttugu og eitt ár. —
En ■ svo rann aftur hörkublær á röddina: — Þú hefir
nú líklegast farið nærri um, að ég hefi ekki verið
að hugsa um annað í alt kvöld. En þetta er nú einu
sinni lilulskifti okkar fátæklinganna að verða ein-
mana og yfirgefm á gamalsaldri. —
Nú glaðnaði yfir Katrínu:
— En heldurðu ekki, að okkur liði betur, ef við
töluðum um börnin okkar við og við? —
— Ég veit nú ekki, hvað slíkt mas ætti að þýða.
Wu kæra sig hvort sein er ekkert um okkur. Það
eru nú t. d. tvö ár síðan Olafur skrifaði okkur frá
Arneríku. Og — af Ragnhildi höfum við ekkert frétt,
síðan hún komst í dýrðina þarna i borginni. —
— Já, en þú varst nú líka svo strangur við hana,
sagðist ekki vilja vita af henni framar; og ég sem
hefi varla mátt nefna hana á nafn síðan. —
. — Finst þér þá, að hún hafi átt annað skilið? —
Ég sem næstum grátbændi hana um að vera nú
ky rra heima. —
— Já, en fanst þér ])að vera svo ákjósanlegt, eins
°g það var orðið upp á síðkastið? — Farna genguð
þið dögunum saman og lituð ekki hvort á annað.
kjg táraðist oft yfir því, þegar livorugt ykkar sá. —
'— Já, en það var nú eftir að þessar ferðagrillur