Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1919, Síða 16

174
Sigurður Nordal:
iðunn
íslenzk vorþoka, mjúk og hvít eins og nýþvegin ull.
Bláleit ensk landmóða, sem verður purpuralit um
sólsetur. Fjandsamleg haustþoka uppi á Heljardals-
heiði, sem kemur rjúkandi og úrsvöl í líkjum alls-
konar skrímsla, eins og hún ætli að gleypa mann
lifandi. En þessi þoka er eins og steinmúr, köld og
kyr, eins og henni muni aldrei létta. Og hver er svo
sagan, sem er fólgin í þessum línum? Hvað er þetta
»bak við«? Undir því er alt komið. Er það upphrópun,
skipun? Eru það tvö konungsbörn, sem eru að flýj®
undan tröllum, kalla á þokuna til þess að hylja sig
og breyta landinu í veglausa malarauðn, svo að
tröllin skuli villast? Eða er það lúinn ferðamaður,
sem nú á auðnina og þokuna að baki sér og horfir
fram á skóglendi og akra, sem kvöldsólin gyllir?
Eða hefir ferðamaðurinn ef til vill klifið bratt fjall, í
von um að draumar sínir rættust hinum megin brún-
arinnar, og nú stendur hann og sér allar vonir sínar
brotna í spón við þokubakkann? Eða er það ungur
maður, sem siglir frá landi um haust, frá landi þar
sem sál hans sífelt hefir barið vængjunum við gráa
þokumúra, en liorfir nú fram á víð höf og opinn
heiminn? Svona held ég áfram að spyrja og spyrja,
og af þessum tveim línum fæðast í sífellu nýjar
myndir, ný kvæði. Og ég veit þær eiga eftir að koma
til mín enn, á einmana gönguförum, á andvökunótt-
um, alt af með nýjar spurningar.
Eg kvíði fyrir þegar næsta kvæðabók Sigmundar
kemur út. Þar hýst jeg við að sjá þessar línur feldar
inn í heilt kvæði, þar kemur ráðning gátunnar, sem
örðugt er að mótmæla, frá höfundinum sjálfum. Og
hvað dásamleg sem sú ráðning verður, þá verður
hún alt af fálækari en allir möguleikarnir, sem felast
í gátunni sjálfri.
Hvers vegna eru ekki öll kvæði brot? Hvers vegna
eru ekki bókmentirnar tómar hálfkveðnar vísur,