Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1919, Qupperneq 47

IÐUNN]
Heimilið.
205
honum myndina og sýndist hún fullger. Nokkrum
vikum seinna kom hann aftur og var meistarinn þá
enn að laga myndina. »Hvað er þetta«, varð vini
hans að orði, »ertu enn með þessa mynd? Mér virt-
ist hún fullger fyrir þrem vikum. Það hlýtur að eins
að hafa verið eitthvert smáræði, sem þurfti að gera
við hana«. Svaraði Angelo: í*að eru einmitt smá-
ræðin, sem gera fullkomnunina, og fullkomnunin
er ekkert smáræði!«
Við konur erum nú vissulega ekki heldur full-
komnar, sem ekki er von, og þyrftum líka að hafa
§ál á mörgu smáræðinu til þess að fullkomna okkur.
Við höfum verið svo aftarlega í lestinni. En al-
gervisfyrirmyndin okkar, karlmaðurinn, er það
ekki heldur, þótt þeir hafi borið ægishjálminn yíir
°kkur alla þessa tíð, síðan Eva beit í eplið. Og það
Sem sárast er, — þegar einhver maður eða heil þjóð
virðist á bezta vegi að »brjótast upp á fjallið og upp
a hæsta tindinn« frægðar, frama og fullkomnunar,
Þá kemur »óvinur mannkynsins«, hvort sem hann
heitir nú blátt áfram djöfull, eins og í freistingar-
sögu frelsarans, eða hann heitir: öfund, ágirnd, róg-
Ur. hatur eða öðru álíka fögru nafni, og kippir fót-
Unum undan þeim, sem lengst eru komnir áleiðis,
°g dregur þá aftur á bak, niður fyrir allar hellur,
SVn að þeir eigi sér ekki viðreisnar von. Sorgleg
s°nnun þessa er sá hinn hörmulegi hildarleikur, sem
nn er liáður, þar sem eilt hið fremsta menningar-
and heimsins með einn glæsilegasta þjóðhöfðingja
a'funnar í broddi fylkingar alt í einu hrapar svo
dJúpl að gera sig að versta óvini mannkynsins.
Nei, — »í veröldinni er dimt, við verðum því að
s^ína hver í sínu horni«, konur og menn! Hvorugt
Parf að þykjast framar hinu, því að hvorugt er full-
voinið án hins. Ágætt að geta tekið undir með einu
Stáldanna okkar, sem segir: