Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1920, Blaðsíða 69

IÐUNN]
Tvennskonar frægð.
227
— »Og því þá það ? Þessi veslings maður hefir al-
veg sagt skilið við þenna heim! Hann hefir ekkert
til mannanna að sækja .... ekkert! . . . . Ég grát-
hæni yður bara um, að þér Iofið honum að deyja í
friði«. — »Ó!« sagði Rúbens í miklum guðmóði:
»Petta má ekki svo til ganga, faðir minn! Þegar
guð tendrar í einhverri sál helgan eld snillinnar, þá
er það ekki til þess, að sú sál veslist upp í einveru,
heldur til þess að hún inni af hendi þá háleitu
köllun sína: að upplýsa sálir annara manna. Nefnið
þér mér klaustrið, sem þessi mikli listamaður felur
sig í, og eg ætla mér að leita hann uppi og gefa
hann aftur heiminum! Ó, hvílík frægð bíður hans.« —
»En .... ef hann hafnar henni?« — spurði príór-
inn hikandi. — »Ef hann hafnar henni, þá leita ég
fulllingis páfans, sem eg hefi þann heiður að þekkja,
og páfinn getur áreiðanlega betur sannfært hann en
ég«. — »Páfinn!« gall príórinn við.j — »Já, faðir,
páfinn!« endurtók Rúbens. — »Pað er einmitt vegna
þess, að mér dytti ekki í hug að segja yður nafn
þessa málara, jafnvel þó eg myndi það. Óg það er
einmitt þess vegna, að eg segi yður ekki, í hvaða
klaustri hann hefir leitað sér hælis!« —»Látum svo
vera, faðir; konungurinn og páfinn skulu neyða yður
til að segja það!« anzaði Rúbens reiður. »Ég ætla
mér að sjá um það«.
»Ó! þér gerið það ekki!« gall munkurinn við. »Það
væri mjög illa gert af yður, herra Rúbens. Takið
þér frá okkur málverkið, ef yður sýnist svo, en lofið
honum að vera í friði, er nú hefir hlotið hvíld. Ég
tala til yðar í nafni guðs! Já, ég hefi þekt, ég hefi
elskað, ég hefi huggað, ég hefi endurleyst, ég hefi
hrifið upp úr holskeflum ástríðnanna skipbrota og
aðfram kominn þenna mikla mann, er þér svo kall-
ið, þenna ólánssama, blindaða, dauðlega mann,
sem ég kalla, sem nýlega var gleymdur af guði