Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Blaðsíða 12

170
Gilbert Parker:
IÐONN
Þá lokaði ég augunum aflur og heyrði röddina. Ég
man bæði lagið og orðin. —
— Hvernig hljóðuðu þau þá? — spurði faðirinn
í angist sinni. —
— Eg hefi einu sinni heyrt mömmu syngja þau
eða eitthvað álíka:
Hví ert þú slokknuð aringlóð?
Sjá ekkert verma má!
Nú reika ég svo hrygg og hljóð
og hvergi heima’ eg á.
Og hvar er nú mitt hjartans jóð,
sem hlýtt við brjóst mér lá?
Drengurinn þagnaði.
— Var það ekki meira, Dóminique? —
— Jú, svo kotn þetta:
Par glitra stjörnur geimnum frá.
O, ger þér þær að vin!
Og linigðu síðan hjarnið á
og hörmum undan slyn.
En þá mun drottinn tjúfur ljá
þér Ijóssins yl og skin.
Dóminique söng ekki, en mælti orðin liljóðlega af
munni fram með einhverjum undrahreim í röddinni.
— Ilvað þýðir það, þegar maður heyrir slíkar
raddir, faðir minn? —
— Ég veit það ekki. — Hver kendi---------mömmu
þinni sönginn?
— Ja, það veit ég ekki. Ég hugsa að hún hafi
búið hann lil — hún og Guð . . . Suss, nú heyri
ég þetta aftur. Heyrirðu það ekki, — heyrirðu það
ekki, pabbi? —
— Nei, Dóminique, það suðar bara i katlinum.
— Ketillinn heíir ekki mannsrödd. Pabbi — hann
þagnaði andartak og hélt svo áfram hykandi. — Ég
sá hvítan svan fljúga iun um dyrnar, yfir öxlina á
þér, þegar þú komst inn í gærkveldi. —