Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Blaðsíða 8

166
Gilbert Parker:
IÐUNN
ist að því kominn að sofna, en alt í einu leit hann
upp og sagði: — Ég er ekki búinn að biðja bænir
mínar, — er það? —
Faðirinn hristi höfuðið hálf-vandræðalega.
— Eg get lesið þær upphátt, ef ég vil; get ég það
ekki? —
— Auðvitað, Dómini(|ue. — Maðurinn hrökk við
ofurlítið.
— Eg er farinn að gleyma þeim stundum; en
eina man ég alveg, því að ég var að fara með hana,
þegar ég heyrði svaninn syngja. Hún er ekki úr bók
séra Corraine’s, sem Væni-Pétur færði mömmu; það
er bæn, sem hún hefir sjálf búið til. Kannske ég
ætti heldur að fara með hana? —
— Pú gelur það, ef þig langar til þess — röddin
var ofurlítið ráin.
Drengurinn byrjaði:
— Góði Jesús, sem lézt lífið lil þess að bjarga
oss frá synd og dauða og leiða oss heim til þín,
þar sem hvorki er kuldi, hungur né þorsti, og þar
sem enginn þarf að lnæðast, — bænheyr þú barnið
þitt . . . Lát þú ekki fljólið koma yfir okkur né
snjóflóðið grafa okkur, þegar regnið streymir niður
úr skýjunum og óveðrin steðja ofan af fjöllunum.
Og láttu ekki skógareldana granda okkur. Varðveit
oss, svo að við verðum ekki villidýrum að bráð;
og milda þú svo hjörtu vor, að við myrðum þau
ekki 1 bræði. — — —
Óvart stakst fingurinn gegnum gatið á feldinum
og hann hætti andartak. —
— Ó, frelsa þú oss frá glötun, miskunnsami
lausnari! —
Aflur varð ofurlítil málhvíld og liann glenti upp
augun og sagði:
— Pabbi, heldurðu, að mamma sé týnd? —