Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Blaðsíða 42

200
Ivjartan Helgason:
IÐUNrí
þarf auðvitað líka að kenna liér heima. Eða haldið1
þið, að vanþörf væri á því? En um það er ekki hér
að ræða.
Eg sagði áðan, að ég hefði ekki haft nema eitt
erindi á hendi í vetur: að lala máli þjóðernisins, og.
lítið sint öðru. í*að er satt; á virku dögunuin gerði
ég vanalega ekki annað. En á helgum dögum hafði
ég öðru að sinna. Hvar sem ég var staddur á sunnu-
degi meðal íslendinga, þar var ég beðinn að prédika.
það þótti nærri því sjálfsagt, og mér var það ekki
óljúft. Vestur-íslendingar — þeir sem á annað borð
eru í einhverjum söfnuði — eru kirkjuræknir, langt
fram yfir það sem við eigum að venjast hér á landi
nú á dögum.
Það heyrist stundum sagt um Ameríku-menn, að
þeir hugsi meira um dollarinn en alt annað. Og
liklega er of mikið satt í því. En tvö ákugamál önn-
ur átti fjöldi þeirra íslendinga, sem ég kyntist. Pau
mál voru: Þjóðernið og kristindómurinn. Og mér
fanst þetta tvent vera einkennilega samgróið i hug-
um margra þeirra, fremur en ég hef áður átt að
venjast. Mér íinst það skiljanlegt, að þau mál verði
nátengd í hugum þeirra, sem búa fjarri ættjörð sinni;
hvorttveggja er blandað nokkurskonar heimþrá.
Sjaldan átti ég svo tal við nokkurn landa í næði,
að ekki bæru þessi mál á góma. Mér var það ánægja,
því að engin mál eru mér svo dýrmæt og heilög,
sem þau tvö. — Það kom sér líka bezt fyrir mig,
að mér væru það ekki nauðungarmál, er ég hafði
að flytja. Ef mér hefði verið verkið ógeðfell, sem ég
hafði á hendi í vetur, þá keld ég, að ég hefði geíist
upp áður en veturinn var hálfnaður. — En ég vil
ekki þreyta ykkur lengur með málalengingum.
Eitt á ég þó eftir, sem ég má ekki gleyma. það
er að skila kveðjunum að vestan. Á hverri samkomu