Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Blaðsíða 36

194
Kjartan Helgason:
IÐUNN:
svo lengi, að ekki er til neins fyrir okkur að horfa
lengra frara í tímann en svo.
Við höfum oft heyrt því við brugðið, hvað ís-
lenzkan i Vesturheimi sé orðin blönduð og bjöguð.
Satt er það, að málinu er þar ábótavant hjá al-
menningi. En óþarílega mikið finst mér að úr því
hafi verið gert. Eg varð ekki þess var, að málið
væri þar miklum mun lakara en hér í höfuðstað
íslands. — í*ar eru það ensk orð og enskur fram-
burðarhreimur, sem óprýðir málið, en hér eru það
dönsku-sletturnar og málleysurnar. Eg man þá tíð,
að inörgum þótti fínt hér í Reykjavík að láta það
heyrast á tali sínu, að þeir kynnu annað mál en
islenzku. Nú býst ég við, að sá andhælisháttur sé
orðinn fágætari en áður. Það er alveg sama sagan
sem hefir gerst vestra. Ég held að það sé satt, sem
margir sögðu mér þar, að menn væru nú á síðari
árum að reyna að vanda mál sitt meira en áður.
Þeir eru þar — eins og hér — að komast yíir upp-
skafnings-tímabilið. Nú er víst leitun á þeim íslend-
ingum í Ameriku, sem skammist sín fyrir þjóðerni
sitt, eða reyni að dylja það. Enda þurfa þeir þess
ekki. Þeir hafa getið sér þar góðan orðstír og standa
fyllilega jafnfætis öðrum þjóðflokkum þar í landi,
ekki sizt að andlegri atgervi.
Til eru þeir íslendingar vestan hafs, sem telja alla
þeirra þjóðernis-baráttu ekki annað en hégóma og
óþarfa, segja, að það sé ekki nema til trafala fyrir
þá að vera að burðast með tvö tungumál, það sé
til að telja þá og hindra á framfara-brautinni. Ekki
veit ég hve fjölmennur er sá ílokkur. Það er ekki
að marka, þó að ég yrði lítið var við þá menn;.
þeir urðu eðlilega sízt á vegi mínum. Minn fund
hafa hinir helzt sótt, sem eitthvað vildu sinna þjóð-
ernismálunum. En þó átti ég tal við einstaka menn
af óþjóðlegra tæinu. Og mér fanst ég skilja þá veL