Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Qupperneq 11

IÐUNN
Svanurinn flaug.
169
Það skíðlogaði á viðarfauskunum i lilóðunum, og
við og við glampaði á róðukross úr látúni uppi yfir
höfði barnsins. Þetta vakti eftirlekt veiðimannsins.
Það kveikti i sálu hans veika von um það, að þetta
helgitákn kæmi honum á réttan kjöl. Hann hafði
fundið til þessa — og einhvers meira — á meðan
barnið var að biðja bænir sínar. Einhvern veginn
hafði þessi bæn, sem Dóminique bað, snortið hjarta
hans og opnað svo sálargrunna hans, að honum
fanst votta fyrir trúarljósi. Og þó var það líka önn-
ur bæn, sem hafði snorlið hann áður, bænin, sem
Lucette hafði beðið fyrir þeim báðum, daginn sem
þau giftust, þá er einhver undraverð lotning fyrir
henni gægðist andartak gegnum ástarhungur hans.
Stundirnar liðu. Alt í einu opnaði sveinninn augun
og hafði ekki lireyft legg eða lið áður, en tók nú
að stara út í bláinn og sagði eins og upp úr svefni:
— Pabbi, er það »Skarlats-maðurinn«, sem er að
kalla, þegar þú heyrir unaðslegan hornaþyt að næt-
urlagi? —
— Ef til vill. Af hverju spyrðu að þvi, Dómi-
nique? — Hann áselti sér að hugga drenginn, þó
að þetta setti að honum vondan ugg. Hann hafði
heyrt karla og konur tala svona í óráði, rétt áður
en þau dóu.
— Það var einhver að blása núna, og þyturinn
leið hérna rélt yfir höfuðið á mér. Kannske hann
sé að kalla á einhvern, sem hefir týnzt eða vilzt? —
— Getur verið. —
— Og ég heyrði einhvern syngja, en nú var það
þó ekki fuglsrödd. —
— Það var enginn að syngja, Dóminique. —
— Jú, jú. — Og það var svo mikil sannfæring í
hinni þýðu, alvarlegu og þó hógværu rödd barnsins.
— Ég vaknaði og þú sazt þarna og varst að hugsa.