Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Síða 7

ÍÐUNN
Svanurinn flaug.
165
er hún fer höndum um hálsmen, sett dýrum stein-
um, en þetta var að eins lítilfjörlegur dýrsleldur. Ætli
þeir hafi verið að hugsa til dýrsins, sem lifði í þess-
um ham og gaf honum líf, fjör og fegurð?
Hvíta tófan á heima í heimskauls-löndunum, og
þelta dýr hafði litli sveinninn lagt að velli. Faðir
hans hafði eitt sinn verið fjarverandi, en þá sá
drengurinn skolla vera að læðast kringum kofann
þeirra. Hann fyltist vígamóði, sólti byssu föður síns
og miðaði á hann úr glugganum og þar lá hann!
Nú stakk hann fingrinum í gatið eftir riffil-kúluna
og ofurlítið siguróp leið yfir varir hans. Og svona
liðu nokkur augnablik, að þeir voru að handfjatla
feldinn og dást að honum, faðirinn fullur aðdáunar
yfir syni sinum og sonurinn haldinn af kend þeirri,
er grípur veiðimanninn, þá er hann sér eillhvað,
sem honum leikur hugur á og leggur það að velli.
Er þá eins og hvorttveggja í senn gripi liuga veiði-
mannsins, áfjálgnin og ofsahræðsla fórnardýrsins, þá
er það er að reyna að komast undan — kend, sem
er í ætt við geðshræringar rándýrsins, er það hvarflar
um óbygðirnar eftir bráð sinni. Þessi drengur hafði
séð föður sinn leggja fagran elg að velli og krjúpa
niður og kyssa á hálsinn á honum, á meðan hann
lá í dauðateygjunum, af hreinni aðdáun á fegurð hans.
Drápið þarf ekki að vera nein rnóðguu. Það er lög-
mál lífsins í náttúrunni, Iífsbarátta, sem alls ekki
lokar ásl og aðdáun úti.
Þeir sátu svona lengi þegjandi og hvor hugsaði
sitt, drengurinn fullur hálf-heiðinna og þó saklausra
tilfinninga, er allar fylgja ævinlýra þránni, en hugur
föðursins á sveimi um hinar hrikalegu og tröllauknu,
en þó unaðslegu slóðir heimskautslandanna, sem
hafa alt seiðmagn öræfanna í sér fólgið. Loksins
hallaði sveinninn sér upp að svæflinum, þótt ekki
slepti hann feldinum. Hann lét augun aftur og virt-