Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Side 10

172
Jakob Kristinsson:
IÐUNN
málinu, sem við vorum næsta þunn í. Bauð hún okkur
aðstoð sína og fylgd.
Við lögðum frá landi eftir miðjan dag. A leiðinni
stönsuðum við í Pompeji, Castellammare, Sorrento og
víðar. Er dásamlega fagurt þarna við flóann. Þegar við
lögðumst við Capri var komið kvöld og kolsvarta myrk-
ur. Það mátti því segja, að við keyptum köttinn í
sekknum.
Höfn er ill í Capri. Hafa eyjarskeggjar gert brimbrjót
til þess að bæta skipalagi, og geta smáskip lagst við
garð þenna. En skipið okkar var of stórt til þess. Ræð-
ararnir rifust um að flytja ferðafólkið í land, og alstaðar
lenti í þjarki og stympingum. Ætlaði að verða fullerfitt
fyrir okkur, þessi þrjú, að láta ekki slíta okkur í sundur
og demba okkur niður í bátana, einhverstaðar og ein-
hverstaðar.
Þegar upp á bryggjuna kom tók Iítið betra við.
Burðarmenn gerðu að okkur aðsúg með hávaða og
frekju. Eg var orðinn þessum skrattagangi vanur, sér-
staklega frá Egyptalandi. Aðgangur burðarkarla í öðrum
löndum er barnaleikur einn, hjá óhemjuskapnum þar.
Við kiptum okkur því ekki upp við lætin.
En eitt vakti undrun okkar. Það voru alt saman
kvennvargar, sem sóktu að okkur þarna. Þær rifu upp
töskurnar okkar og báru þær á höfðum sér, eitthvað út
í myrkrið. Svo kom stór járnbent ferðakista, sem við
áttum, upp á bryggjuna. Hún var hreint engin létta-
vara. En þessar burðarkonur lyftu henni eins og fisi,
hófu hana upp á höfuð sér og báru hana þannig, tvær
saman.
María vinkona okkar, hin enska, fór á eftir burðar-
konunum til að skygnast eftir því, hvar þær kæmu dóti
okkar fyrir. En við hjónin urðum eftir til að gæta þess,