Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Síða 79

IÐUNN
Oscar Wilde.
241
því, og að það, sem gert hefir verið í leyni, verða menn
þess vegna einhvern tíma að hrópa af húsþökunum. Ég
hætti að vera sjálfs mín ráðandi. Ég hafði ekki framar
vald yfir sál minni og þekti hana ekki«.
Svo endaði þetta alt saman með vanvirðu og tapi,
með dómi og fangelsi. Nafnið Oscar Wilde mátti nú
ekki lengur nefna í heiðarlegum félagsskap — nafnið,
sem foreldrar hans og ætt höfðu gert virt og víða kunn-
ugt og sem hann sjálfur var í þann veginn að gera
heimsfrægt. »Ég hafði svívirt þetta nafn að eilífu. Ég
hafði gert það að auðvirðilegu orðtaki auðvirðilegra
manna. Ég hafði velkt því í óþverranum. Ég hafði ofur-
selt það óþokkum, svo að þeir gætu gert það ruddalegt,
og heimskingjum, svo að þeir gætu gert það að máltæki
fyrir heimsku*.
Honum er það ljóst, að það var fyrst og fremst fyrir
eigin tilverknað, að hann rafaði í raunir. Engum verður
steypt í ógæfu, nema hann hjálpi til þess sjálfur. »Þótt
það væri hræðilegt, sem heimurinn gerði mér, þá var
það þó enn hræðilegra, sem éq gerði mér sjálfur«.
»Vitanlega var margf, sem ég var sakfeldur um, en hafði
ekki gert, en margt af því, sem ég var sakfeldur um,
hafði ég líka gert, og það var enn fleira í lífi mínu,
sem ég var aldrei ákærður fyrir«.
í fangelsinu umgengst hann ýmis konar úrhrak mann-
félagsins. En þessir vesalingar eru betur farnir en hann.
Sá götuspotti í grárri borg eða grænni sveit, sem sá
synd þeirra, er ekki stór. Þeir þurfa ekki að fara langt
að aflokinni hegningu til þess að geta dulist. »En fyrir
mér er veröldin ekki nema lófastór, og hvert sem ég
sný mér, er nafn mitt greypt með blýi í klettana. Því
«g er ekki kominn úr framaleysi til þess að verða snögg-