Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Blaðsíða 63

ÍÐUNN
Andahyggjan og trúarbrögðin.
225
hætti, þegar líkaminn deyr og heilastarfsemin slokknar,
maðurinn slokkni út, að hann sé í raun og sannleika
jarðaður og að efnisagnir hans hverfi smám saman aftur
til þess ástands, að aðrar myndir lífsins fái notað þær.
Þar sem svo er litið á málið, getur aðeins verið að tala
um líf eftir dauðann jafnvel fyrir mikilmennin í þeirri
merking, að ódauðleg verk þeirra lifi og endurminningin
um þá hjá vinum þeirra og lærisveinum.
Næst er sú skoðunin, sem kenna má við Kalvin eða
þá Mótmælendur, er lengst fara. Þeir halda því fram, að
dauðinn sé alls ekki endirinn, að til sé komanda líf, sem
hefjist einhvern tíma í framtíðinni, þótt úr því sé skorið
þegar á dauðastundinni, hver örlög einstaklingsins muni
verða í þeirri komandi tilveru; að frekara samband við
hann sé bannað, enda sé það óhugsanlegt; og sumir
eru þeirrar skoðunar, að eigi komi það honum að neinu
liði, að beðið sé fyrir honum, þar sem ástand hans sé
fast orðið og óumbreytanlegt um alla eilífð.
Þriðja skoðunin er þessari gagnstæð; hún gefur meiri
vonir og frambýður hjálp, en aðeins um viðurkenda far-
vegi kirkjunnar, aðeins fyrir starfsemi kirkjunnar, aðeins
fyrir milligöngu heilagra manna hennar, postula hennar
og helgiathafnir hennar. En hér er ekki staður til svo
mikils sem að drepa á hinar margvíslegu skoðanir, er
trúaðir menn hafa haft eða hafa á því, er tekur við
eftir dauðann. Eg segi aðeins frá því, sem sumir, að
minsta kosti leikmenn, halda fram, til þess að sýna and-
stöðu þess við þá skoðun, er spíritistar halda fram og
hyggja sig byggja á góðum rökum.
Eg hefi þegar tekið fram, að niðurstaða sálarrannsókn-
anna sé sú, að hafa sannað þetta tvent: að menn lifi
eftir dauðann og að þeir geti komist í samband við oss.
Vafalaust er það erfiðleikum bundið og háð skilyrðum,