Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Blaðsíða 77

JÐUNN
Oscar Wilde.
239
stórláta kona, sem átti þor til að ganga í berhögg við
almenningsálitið og lét reisa veglegan bautastein á gröf
Oscars Wilde.
Því fer fjarri, að greinarkorn þetta geri kröfu til þess,
að vera fullnægjandi lýsing á manninum eða verkum
hans. Tilefni þess er ofannefnd þýðing, sem Iðunni hefir
verið send, — hin fyrsta íslenska þýðing eftir þenna
höfund, að því er mér er kunnugt. Þótti þá hlýða að
vekja athygli á höfundinum og örlögum hans, þótt af
vanefnum yrði gert. Mun og ekkert hafa verið um hann
ritað áður á íslensku.
Vera má að ekki verði sagt um þessa bók, að hún sé
skemtilestur á »reyfara« vísu. Þeim, er kunna að taka
þá grein bókmentanna fram yfir allar aðrar, vil eg ekki
ráða til að byrja á henni. Hún er, eins og áður er sagt,
skrifuð í fangelsi. Hún er rödd úr djúpunum, óp úr
myrkrunum. Samt sem áður eru líklega ekki til margar
bækur, sem taka hugann fastari tökum en þessi. Það er
undarlegt seiðmagn í þessari bók, sem gerir lesturinn
að unaði. Ritsnild skáldsins og andagift afneitar sér ekki.
Hér logar eldur í hverri línu, eldur sem lýsir og vermir.
Ef til vill hefir Wilde í sumum ritum sínum öðrum náð
hærri og hvellari tónum, en hvergi dýpri eða innilegri
en í þessari bók, sem varð hin síðasta, er hann reit.
Og hvergi fæst dýpri innsýn í sál hans en í þessu
játningariti.
Hér talar maður, sem er hrifinn út úr glaumi og
æðisgangi heimslífsins. Hann staldrar við. Honum gefst
tóm til að líta aftur á farna braut. Nú brýtur hann verð-
mætin til mergjar og gerir upp reikning sinn við lífið.
Hann hefir farið villur vegar, eins og svo margir aðrir,