Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Blaðsíða 55

IÐUNN
Þrjú kvæði.
217
bræðir þela þankans hljóða,
þegar allar lindir frjósa.
Gotf er ungri ást að deyja,
árin munu ei hana beygja.
Endurgjalds hún ei mun krefja
einlægustu gjafa sinna.
Oft er spilt í löngu ljóði
listaverki, stundaróði,
svo að fegurð fyrstu stefja
fölnar inni í skugga hinna. — —
— Vorið beð þinn vökvar tárum,
vakir sól á ystu bárum,
greiðir hinsta geislalokkinn,
grúfir sig að brjóstum hranna. —
Moldin að þér mjúk skal hlúa,
móðurlega um þig búa,
rétta þér á rekkjustokkinn
rós úr lundum minninganna.
Spurnir.
Hví er leiðin svo örðug og löng til hins sanna,
þótt liggi það rétt við veginn?
Hví er um anda og athafnir manna
álagahringur dreginn?
Hví er fegursta gullið í fólgnum sjóði,
og forboðna eplið sætast?
Hví er hugsunin vængstýfð í orði og óði,
og óskin, við það að rætast?
Magnús Asgeirsson.