Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Blaðsíða 72

234
Á. H.:
IÐUNN
honum að falli — þetta brot, sem hin formriðna og
lögkæna miðlungsmenska að sjálfsögðu aldrei gat fyrir-
gefið honum —, þá verður ekki hjá því komist, að
kenna djúprar samúðar með þessum örlagahrjáða manni,
er svo skyndilega var stöðvaður á sigurbraut sinni —
einmitt á því skeiði, er lífsmeiður hans stóð algrænn
og frjómagnaður og albúinn þess, að ausa auðæfum sín-
um út yfir gervalt mannkyn. Og ekki getur það dregið
úr samúðinni, að við vitum að hann hefir gefið heimsbók-
mentunum svo fagrar og fágætar perlur sem »Salome«,
»Dorian Gray« og »De Profundis«. Það er full ástæða
til að minnast þessa nú, er hin síðasttalda af þessum
þrem bókum er komin í íslenskri þýðingu.
Frá náttúrunnar hendi var Oscar Wilde alveg óvana-
legum hæfileikum búinn. Þegar á námsárunum í Dublin
vakti hann eftirtekt sökum frábærrar tungumálagáfu
sinnar. Svo er sagt, að hann hefði frönsku á valdi sínu
engu síður en móðurmálið, en það kvað vera fágætt
meðal enskumælandi manna. I skóla vann hann einnig
heiðurspening úr gulli fyrir grískukunnáttu sína. —
Seinna, er hann — enn ungur að aldri .— var kominn
til háskólans í Oxford, vann hann verðlaun fyrir kvæði
er hann orti. Skáldlindin í honum var tekin að streyma.
Fyrstu ljóð hans komu út 1881. Þá var hann 25 ára
— fæddur 1856. Þau vöktu þegar almenna eftirtekt.
Hressandi blæ skáldsnilli og æskudjörfungar andaði frá
þessum formsnjöllu ljóðum.
Árið eftir fór Wilde vestur um haf, ferðaðist víða
um Bandaríkin og flutti fyrirlestra um heimspekileg og
listræn efni, er mjög voru rómaðir. Brátt tók hann
einnig að skrifa leikrit, er fengu hinar bestu viðtökur
hjá Ameríkumönnum. Voru það gamanleikir, og lætur
hann þar svipu fyndni sinnar og andríkis ríða allóþyrmi-