Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Qupperneq 78

240
A. H.:
IÐUNN
verið haldinn margs konar blekkingum, lagt falskan mæli-
kvarða á marga hluti. En nú hefir honum gefist tæki-
færi til þess að skygnast um »bak við tjöldin«. Og það-
an tekur leikurinn sig nokkuð öðru vísi út. Ljós- og
litbrigðin verða önnur en áður.
»Eg var maður, sem á líkingarfullan hátt var tengdur
við list og menningu míns tíma . . . Guðirnar höfðu
gefið mér svo að segja allt«. En hann hafði misbeitt
þessum gáfum og misskilið hlutverk sitt. Hann hafði lifað
eingöngu fyrir ánægjuna, en forðast og hatað alt, sem
var í ætt við þjáningu og sorg. »Það var ekki gert ráð
fyrir því í lífsáætlun minni. Það fanst ekki í heimspeki
minni«. Hann hafði lagt út í lífið með þá ástríðu í sál
sinni, að vilja eta af öllum trjám í garði veraldarinnar.
Eftir þessari ávísun eðlis síns hafði hann lifað, að því
er hann sjálfur hélt. En einmitt þarna hafði blekkingin
verið að verki og glapið honum sýn. I raun réttri vildi
hann að eins eta af þeim trjám, sem voru sólarmegin í
garðinum. Inn í forsæluna lagði hann aldrei leið sína;
hann forðaðist skuggann.
Hann hafði látið heillasf af yfirborðslegu veraldargengi
og munaðarværð. »Eg skemti mér með að vera fláneur,
spátrungur, heldri maður. Eg safnaði að mér lítilmenn-
um og smásálum. Eg gerðist draslari með listgáfu sjálfs
mín, og það veitti mér einkennilega ánægju að spilla
eilífri æsku. Eg þreyttist á að dvelja í hæðunum og fór
viljandi niður í undirdjúpin til þess að leita að nýrri æs-
ingu. Það sem fjarstæðan var mér í ríki hugsunarinnar,
var spillingin mér í ríki ástríðnanna. Löngunin varð að
lokum sjúkdómur, eða vitfirring, eða hvorutveggja. Eg varð
hirðulaus um líf annara. Eg naut ánægjunnar þar sem mér
sýndist og hélt áfram. Eg gleymdi því, að hver einstök,
smávægileg hversdagsathöfn skapar manngildi eða eyðir