Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Blaðsíða 67

IÐUNN
Andahyggjan og trúarbrögðin.
229
í bili, meðan þeir venjast því að þola slíka sjón, síðar
oftar. Því næst færast þeir smátt og smátt, þegar þeirra
tími er kominn, inn á svið, sem eru miklu æðri en svo,
að vér fáum skilið, á leið þeirra til þess, sem oss sýnist
vera óendanleikinn.
Víst er um það, að þetta er vonarrík trú. Það er trú,
sem líkleg er til þess að bera góða ávexti í breytni
manna. Það er trú full af ábyrgðartilfinningu; hún göfg-
ar sjálfsfórnina. Þeim, sem hafa öðlast hana, finst hún
sæmandi hugmyndum sínum um guðlegt fyrirkomulag
alheimsins. Og það, sem meira er, þeim virðist hún vera
ómótmælanlega sönn.
Er ég nú voga mér að ræða samband spíritismans
við kristindóminn, stíg ég þar fæti, sem vandfarnara er,
og verð því að fara varlega. En að svo miklu leyti sem
mér er heimilt að mynda mér skoðun, þá er ekkert í
trú spíritismans, að minsta kosti eins og henni er lýst
hér áð framan, sem er í andstæðu við kristna trú. Hinn
Eini, sem vér höfum fengið fullar fregnir af í einhverj-
um skilningi, hélt ekki áfram að standa í sambandi við
efnislíkamann. Hann hafði andlegan líkama — eða hæfi-
legt tæki til þess að sýna sig í — líkan að útliti gamla
líkamanum, en ekki eins takmarkaðan. í honum gat
hann átt samræður við þá, sem eftir lifðu hér á jörð.
Hann steig niður til lægri sviðanna, til þess að hjálpa
aumingjunum. Hann fylgdi iðrandi ræningjanum inn á
millibilssvið það, sem kallað er »Paradís«. Og hann steig
upp til hærri sviða tilverunnar en vanalegum mönnum
er unt að komast. Um það ástand, er þar ríkir, getum
vér aðeins talað á tungumáli dulspekinnar, en þar er
samt sem áður unt að ná til hans og þaðan getur hann
komið og þaðan kemur hann í öllum yndisleik eðlis síns
til þess að dæma bæði lifendur og dauða.
Iðunn X.
15