Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Blaðsíða 25

!DUNN
Frá Capri.
187
þeim verður að eins viðkomið á aðalvegum og eru að
mestu notaðir til þess, að aka ferðamönnum. En ef flytja
þarf eitthvað um vonda vegi og bratta, eða vegleysur
— þá kemur kvennþjóðin til sögu. Hún ber nálega alt,
sem bera þarf, smátt og stórt, á höfðinu.
Við dáðumst oft að lægni og burðarþoli þessara
kvenna.
Bak við Anacapri gnæfir Solaro-fjall við himinn. Það
er snarbratt og klettótt. Götuslóði liggur upp á fjallið,
og verður að ganga hann með gætni sumstaðar, til að
missa ekki fótfestu. Við gengum upp þennan götuslóða, æði
oft. Og varla brást það þá, að við mættum heybandslest-
halarófu af konum með bagga af nýslegnu heyi á höfð-
unum. Baggarnir voru býsna stórir, og ekki líklegt, að
þeir hafi verið langt fyrir innan hundrað pund. Þær
öfluðu heyjanna í dalverpi uppi á fjallinu og gáfu það
kúm sínum, sem verða að hýrast inni, árið um kring,
vegna bithagaleysis. A þessum flutningi gengur daglega,
alt árið. Eru það einkum ungar konur, sem þetta verk
vinna, og fór fjarri að þær væru armæddar á svipinn yfir
því. Þær báru baggana hlæjandi og hjalandi, teinréttar,
léttfættar og fótvissar eins og fjallageitur. Stundum voru
þær berfættar, en venjulegast á tréskóm. Það var okkur
fullkomin gáta hvernig þær gátu gengið á þessum tré-
hlunkum, niður snarbrattan klettastiginn, með þessar
rokna byrðar á höfðunum. Fyrir kom það, að þær
hvíldu sig, þar sem klettastallur var við veginn eða hall
mátulega hátt. En aldrei sást þeim fatast. Venjulega
studdu þær baggana annari hendi. En spotta og spotta
Iétu þær hann sitja stuðningslausan og stungu höndum
í síðurnar.
En við höfðum sumstaðar nóg með að fóta okkur
laus og Iiðug.