Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Blaðsíða 26

188
Jakob Krislinsson:
IÐUNN
Ekki var það alt af jafn þokkalegt eða þjált, sem þær
báru, þessar blómarósir.
Grassvörður er víða þunnur eða enginn á klöppunum
í Capri. Þegar nýir blettir eru teknir til ræktunar verður
ósjaldan að flytja þangað mold, til þess að gera jarðveg
þykkari. Þessa mold bera konurnar á höfðum sér f
körfum, heila og hálfa daga. Mykju úr fjósum bera þær
með sama hætti. Og nokkrum sinnum mættum við kon-
um, sem báru á höfðunum heljarmiklar keitukollur, sem
lyktina lagði af. Ekki voru þær hið minsta lúpulegar,
undir þessum byrðum. Þær vissu vel, að þær voru að
vinna þarft verk, að koma þessu í garðana. Og þótt þær
hefðu haft kórónur á höfðum, gátu þær ekki borið sig
betur.
Ef um óþjála þungavöru var að gera, bjó burðarkonan-
til einskonar köku úr klút sínum og lagði þetta undir
byrðina. Okkur var sagt að þær léku sér að því, að
bera stærstu »piano« á höfðum sér, tvær saman.
Karlmenn sáust sjaldan með byrðar. En ef það kom
fyrir, báru þeir á bakinu.
Á kvöldin mættum við siundum, skamt frá bænum,
flokki karla og kvenna, sem komu frá vinnu. Gengu þá
konur jafnan á undan með stórar byrðar, en líarlmenn-
irnir slangruðust á eftir, reykjandi með höndur í vösum.
Okkur hálfgramdist að sjá þetta. En eyjarskeggjum
þykir enginn ójöfnuður í þessum venjum. Siðurinn hefir
ríkt þarna öldum saman: að hafa konur til áburðar.
En náttúran launar alt erfiði. Bera konurnar í Capri
vott um það. Þessi iðja þeirra _ kynslóð eftir kynslóð,
hefir gert þær að afbragði annara kvenna, að hreysti og
fegurð. Jafn táplegar og íturvaxnar konur höfum við
varla séð.
Hvergi þar sem við komum erlendis, alókunnug, mætt-