Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1930, Síða 69

IÐUNN
Fálkinn.
391
dagurinn, heiðaflákarnir með hlustandi vindum og svign-
andi, haustgulum trjám.
Þegar fálkinn hafði séð dagsljósið aftur og vanist því,
bjóst hann til flugs og beið eftir því, að sá, er bar
hann, sveiflaði honum af hendi sér upp í loftið, og
skimaði hvatlega eftir bráð þar uppi, — augun voru
hvöss og trylt af hungri og skutu gneistum, og það var
engin endurminning í djúpi þeirra, þau könnuðust ekki
við neinn. En Renaud mændi rneð eftirvæntingu og
kvíða eftir augum fuglsins og tárfeldi af harmi, þegar
hann mætti þeim ekki. I þeim hefði átt að endurspegl-
ast hin djarfa þrá hans og fyrirlitning og draumar hans
í rauða lynginu, en þau biðu að eins eftir bráðinni,
grimm og köld, eins og forvitni mannanna eða brosið
á þunnu vörunum hans herra Enguerrands, og hann
fann harminn svíða sárar en áður og sneri hötðinu
undan, til að átta sig, og lét augnalokin byrgja inni
hugsanirnar, sem flögruðu í höfði hans.
Þannig lá hann, meðan að kallarinn las upp lögin. —
»Tólf aurar silfurs — — tólf lóð af holdi í nánd við
hjartað — — — þannig verndar herra Enguerrand
skemtanir aðalsmannanna*. — Hann leit ekki upp, þegar
rispan var gerð, til þess að blóðlyktin drægi fálkann að,
og þegar fálkinn hjó nefinu í brjóst hans, gaf hann
ekkert hljóð frá sér, en skalf að eins, svo að reiðin
leiftraði í augum fuglsins og hann þandi út vængina
til að slá.
Og hirðstjóradæturnar teygðu höfuðin fram, og dálitl-
um áhugaglampa brá fyrir í undarlega dreymandi aug-
unum, en þær lyftu ekki höndum úr skauti sér, og klæði
þeirra lágu eins og áður í rólegum fellingum. Hestarnir
fnæstu við blóðlyktina og stöppuðu í frosna jörðina, svo