Kirkjuritið - 01.01.1947, Qupperneq 24

18
Benjamín Kristjánsson:
Jan.-Marz.
skólanum í Herfurðu og e. t. v. öSrum skólum á Þýzka-
landi, því að ekkert hefir truflað, og huganum verið
einheitt að náminu. Jafnframt þessu liefir vaknað lijá
lionum miklu meiri tilfinning fyrir fegurð allri og
kirkjuskrauti, er þar var að sjá, og mönnum var ókunn-
ugt liér lieima. Er það auöséð, að Isleifur hefir skorið
sig mjög úr öllum kennimönnum öðrum islenzkum um
fagra liáttu og siðu góða, er liann kemur lieim til síns
liálfheiðna föðurlands, enda er liann sagður hafa verið
vænn maður ásýndum og tígulegur. Segir í Islendinga-
hók Ara fróða: „En er það sá höfðingjar og góðir menn,
að ísleifur var miklu nýtri en aðrir kennimenn, þeir er
á þvísa landi næði, þá seldu þeir lionum margir sonu
sína til læringar og létu vígja til presta"1)-
Eigi verður að fullu séð af sambandinu, livort Ari
gerir ráð fyrir, að ísleifur hafi skóla sinn í Skálliolli
strax er hann kemur lieim frá námi, eða fvrst eftir að
liann er orðinn biskup og kemur heim úr vigsluferð
sinni, 1057. En liið fvrra er þó miklu líklegra. Hann er
þá ungur og fullur af áhuga og ferskur i öllum fræð-
um, en síðar átti hann miklu erfiðara og annasamara,
er biskupsstörf lilóðust á herðar hans, og hann varð
að hafa yfirreið um heilan landsfjórðung árlega. Þörf-
in hefir verið ærin fyrir slíkan skóla strax, þó að Rúð-
ólfur starfaði samtímis i Bæ, en háðir liafa þessir
menn liaft af ærnum menntabrunnum að ausa. Skóla
sínum liefir hann svo vitanlega haldið áfram eftir að
hann varð biskup, enda talið það eitt af skylduverk-
um sínum, að liafa forsjá um uppfræðingu kennimanna.
Segir Adam, sagnaritari frá Brimum, að Aðalhert erlci-
biskup hafi sent hingað kennimann til að starfa með
Isleifi2), og hefir liann vafalaust fengið hann til að
!) ísl.bók 9. kap.
2) Sbr. Ritg. próf. Ásm. GuSm. í Samtíð og Saga II, 98.