Kirkjuritið - 01.10.1954, Blaðsíða 9

HELGISIÐIR
367
fi’am á sama hátt í aðalatriðum: Sálmur, víxlsöngur og
kollekta, pistill, sálmur, guðspjall, sálmur, ræða og önnur
Prestsverk í prédikunarstóli, sáimur, kollekta o. fl., drottin-
leg blessun, sálmur.
Á yfirborði er þetta því eins, að ég hygg, alls staðar.
En innan þessarar umgerðar eru svo hin og þessi frávik.
Og við aðrar athafnir er enn meira vikið frá.
Eiga þau að vera, þessi frávik? Eða ekki?
Hvort tveggja hefir vafalaust nokkuð til síns máls. En
ég get ekki annað en verið með föstum helgisiðum í þjóð-
kirkju. 1
Kirkjunni er vissulega styrkur í því að hafa alveg fasta
siði við þær athafnir, sem hún á annað borð skipuleggur.
Prestamir geta svo vikið frá og beitt allri sinni hugkvæmni
Þar fyrir utan. En kirkjan á þá hlýðnisskyldu frá prest-
Um sínum, að þeir geri það, sem hún leggur fyrir þá að
gera.
Aðrir segja svo, að allt þetta sé hégómi. Allt þetta sé
aðeins ytra form. Allir helgisiðir kirkjunnar séu aðeins
hollar ráðleggingar frá hennar hendi, og hver prestur verði
að fylgja því eða fylgja ekki, eftir því sem honum finnist
bezt fyrir starfið.
Það er vitanlegt, að þetta form er mannaverk, og eng-
um getur til hugar komið, að Guð vor og faðir á himnum
geti ekki þegið þjónustu af mönnunum, nema ákveðnum
helgisiðum sé fylgt, helgisiðum, sem í það og það skiptið
°g á þeim eða hinum staðnum eru fyrirskipaðir.
En málið er ekki rétt flutt á þennan hátt. Hér er um
að ræða starfsaðferð og það, hver aðferð sé bezt til þess
að ná tilganginum, sem bak við er. Guðsþjónustan er það,
sem öllu máli skiptir. Við vitum, að hún þarf hvorki að
fara fram í Jerúsalem né á Garizimfjalli. Hún fer hvergi
fram nema í hjarta mannsins, sem snortið er af Guðs
anda.
En það, sem um er að ræða hér, er þetta:
Er það til góðs fyrir guðsþjónustuna, að kirkjan hafi