Kirkjuritið - 01.10.1954, Qupperneq 21

ÁVARP VIÐ VÍGSLU HOFSKIRKJU
379
yfirráð yfir kirkjunni, og sumarið 1952 hófst viðgerðin. Verkið
sóttist ágætlega, og heita mátti, að viðgerðinni væri að mestu
leyti lokið í fyrra haust, þótt kirkjan hafi ekki verið tekin í
notkun fyrr en nú af ýmsum ástæðum.
Kirkjan er nú að öllu verulegu leyti hin sama og áður var.
Áðeins hefir verið útrýmt úr henni nokkrum miður smekkleg-
um atriðum innanhúss, sem engin eftirsjón var að frá neinu
sjónarmiði, enda vafasamt, hvort ekki voru síðar til komin,
a3 minnsta kosti sum þeirra. Skal ég nú ekki þreyta yður á
að lýsa kii’kjunni, sem þér megið sjálf sjá. En óhætt hygg ég
að fullyrða, að hún sé nú til muna ramgjörvari en hún var
1 öndverðu og betur gengið frá öllu því, sem á mæðir, og ætti
hún nú að geta staðið langan aldur með litlum viðhalds-
kostnaði.
Meðal torfkirkna er þessi kirkja allsérkennileg. Að ytra útlit.i
er hún að öllu leyti í hinum gamla torfkirknastíl, en þegar inn
er komið, blasir við allt önnur mynd en í hinum íslenzku torf-
kirkjunum þremur, sem enn eru til, kirkjunum í Saurbæ í Eyja-
firði, Víðimýri í Skagafirði og Gröf á Höfðaströnd, einnig í
Skagafirði. Þær eru allar ómálaðar með skarsúð eða reisifjöl
eins og baðstofur, og með engu lofti. í þessari kirkju er aftur
a móti allt sýnilega sniðið í líkingu við timburkirkjur frá síðari
hluta 19. aldar. Svipur hennar er allur í ætt þessara kirkna,
en ekki torfkirkna. Þetta er eðlilegt, þar sem þessi kirkja er
eflaust með síðustu, ef ekki síðasta torfkirkjan, sem byggð
hefir verið í landinu og í raun og veru til komin eftir að öld
þeirra var liðin. En þótt síðalningur sé, hefir kirkjan á sér
osvikinn þjóðlegan svip á ytra borði, og það er hér, utan
Ve8gja, sem þessi kirkja nýtur sín bezt. Veldur því ekki aðeins
húsið sjálft, heldur og nánasta umhverfi þess. Kirkjugarður-
inn með sínum upphlöðnu leiðum og kirkjan sjálf renna saman
1 eina mynd, sem alveg er einstæð hér á landi. í þessum kirkju-
garði er lítið eða ekki um minnisvarða á leiðum, og alls ekkert
af hinum steinsteyptu umgerðum, sem mjög hafa verið í tízku
hér á landi undanfarin ár. Skammt mun þess að bíða, að slikar
bmgerðir munu þykja til mikilla lýta og vandræða í kirkju-
görðum. Það er fagurt að hlúa að minningu hinna látnu, en
hver sá, sem minningarmark setur á leiði, ætti að hafa hug-
fast, að slíkur varði er því betri sem hann bjargast betur án