Kirkjuritið - 01.10.1954, Page 33

SÉRA JÓNMUNDUR HALLDÓRSSON
391
sinu sem prestur. Hann sást lítt fyrir, þótt hann yrði sem
í þessu tilfelli að taka á sig stranga næturferð, tvær sjó-
ferðir og heiðargöngu og kosta miklu til.
Er hann kom hingað til Isafjarðar á ferðum sínum,
var hann jafnan búinn til þjónustu. Taldi hann ekki eftir
sér, þótt gamall væri orðinn, að flytja þrjár messur sama
daginn, bæði hér heima og í Hnífsdal. Þannig prédikaði
hann í seinasta sinni hér rétt fyrir s.l. páska af eldmóði
og brennandi áhuga.
Séra Jónmundur var búmaður mikill. Hafði hann jafnan
stórt bú á Stað, nema nú hin síðustu ár. Hann nytjaði
vel jörð sína og húsaði hana vel. Er hann kom að Stað
vorið 1918 var jörðin í eyði og næstum því húsalaus með
öllu. Byggði hann þá þar allt upp, en í janúar 1921 brann
íbúðarhúsið til kaldra kola í norðanstórhríð og bjargaðist
fólk þá nauðuglega. Hófst hann þegar handa og reisti um
sumarið íbúðarhús úr steinsteypu, sem stendur þar enn.
Þá bætti hann og annan húsakost jarðarinnar og túnið
bætti hann að miklum mun, bæði stækkaði það, sléttaði
og girti.
Jafnan gekk hann til allra verka á búi sínu sumarlangt.
Þannig stundaði hann vorverk eftir því, sem þurfti, og
að heyskap gekk hann sem hver annar. Sláttumaður var
hann mikill og raunar hamhleypa til allra verka. Tók
hann daginn snemma og reis árla úr rekkja og vann þá
jafnan margra manna verk. Á átttugasta árinu, eða sum-
arið 1953, sló hann einn allt Staðartún nær 300 hesta
töðuvöll, enda ofreyndi hann sig þá, en slik var harka
hans og skap, að ekki gafst hann upp, þótt hann yrði að
hvíla sig við þriðja hvert ljáfar og standa fram á orfið
sér til stuðnings. Kom þá fram hjartabilun sú, sem ágerðist
svo s.l. vor, að leiddi hann til dauða. I átökum sást hann
oft lítt fyrir og varaði sig ekki á ellinni, sem sagði hér
óþyrmilega til sín og kom honum loks á kné.
Árið 1921 var séra Jónmundur kosinn í hreppsnefnd í
sveit sinni. Oddviti hennar varð hann þá þegar og hélt