Kirkjuritið - 01.10.1964, Side 32

366
KIRKJURITIÐ
tækni og vaxandi fjáröflun úr auSlindum landsins verði þjóð-
inni til eðlilegrar og mikillar blessunar. Margir ágætir íslend-
ingar liafa sannfærzt um, að Guð verður að fá að vera með í
Jiróun framfaranna, fjármálum og stjórnmálum, ef vel á að
fara. Það gefur aftur vonir um, að uggvænlegum öflum, sem
náð liafa að þróazt, verði fljótlega eytt. Margs konar lausung,
barátta um völd og peninga, og sjúkleg þróun stjórnmála, fóru
uggvænlega vaxandi eftir stofnun lýðveldisins 1944. Margt
bendir til, að þróun þjóðlífs Islendinga sveigist nú frá þess-
um illu öflum og að heilbrigðri menningu og kristilegu líferni44.1
Þetta sagði mætur, glöggur og lífsreyndur maður. Það má
vel Iialda slíkum vitnisburðum til baga, því aðrir, sem liníga
í gagnstæða átt, liggja ekki kyrrir.
Vér vitum það bezt, prestarnir, að það er minna en skyldi,
sem bent verður á sem áþreifanlega ávexti af starfi kirkjunnar.
Vér meguin allir játa, að vér emm ónýtir þjónar. Ummælin,
sem ég vitnaði lil, eru fremur til þess fallin að minna oss á,
livað vera ætti en að vér færum þau stétt vorri til tekna. En
fyrst og fremst er eggjun í þeim fólgin, brýning að vinna bet-
ur, starfa meir.
Þér liafið, bræður, látið í té skýrslur um störfin á liðnu ári.
Þær segja sitt og þó minnst. Mig langar að vekja sérstaka at-
hygli á yfirliti yfir næst liðin fimm ár, sem séra Ingólfur Ást-
marsson, ritari minn, liefur gert. Það yfirlit og samanburður
bendir til þróunar, og gefur til kynna ákveðna stefnu í já-
kvæða átt í vissum efnum. Skýrslur eru nauðsynlegar og geyma
verðmætar upplýsingar. En þær segja ekki allt. Það, sem eftir
liggur á starfsskeiði prestsins, er annars staðar geymt.
Sjúklingur sagði við mig um ónefndan prest, sem kom nokkr-
um sinnum á stofuna í sjúkrahúsinu þar sem bann dvaldist
veikur:
„Mér fannst alltaf birta bér inni, þegar bann kom, og J>að
var eiltlivað svo gott eftir í stofunni, þegar Iiann var búinn að
vera hér“.
Um annan prest beyrði ég einu sinni þessi orð: „Það var
bann, sem bar mér Ijós inn í það myrkur, sem var að verða
mér um megn“.
1 Sveinbjörn Jónsson í Alþbl. 17/6 ’fít.