Kirkjuritið - 01.06.1967, Síða 52

KI R KJ U It ITIÐ
290
færingu, að kirkjan verði að losa sig við gamlar erfðavenjur
og helgisiði eigi hún að fá æskulýðinn til viðtals nú á döguni-
Engin hjálpargögn má lítils meta, og í þessu tilfelli er það
músíkin, sem ekki má gagnrýna urn of né vanmeta.
Aðalatriðið er að unga fólkið sæki guðshús sjálfkrafa og án
þvingunar og verði þar fyrir jákvæðum áhrifum af hoðskap
Krists.
Jass-messan hefur því verið tekin með í mörgum prestaköH'
um Austurríkis á síðustu árurn, og hvarvetna orðið happas®^
í j)essari kirkju munu hafa mætt 1200 manns þetta laugar-
dagskvöld, bæði piltar og stúlkur.
Það liefði aldrei getað skeð við venjulegt tækifæri á vegun*
kirkjunnar.
Hrynjandi söngs og liljómlistar þagnar og presturinn byrjai
að tala.
Hann er um þrítugt og mjög viðfeldinn að útliti og fraiU-
komu.
Það er grafarkyrrð í kirkjunni, meðan hann talar, enguu'
hæðnishlátur, fliss, Iivískur eða pískur.
Þessi ungi prestur talar hversdagslegt mál, sem allir ski1ja
og öllum er eðlilegt — enginn hátíðleg orðatiltæki, engin upp'
gerðar frelsunarraust, engin tillærð trúfræði. Hann snýr orð'
um sínum til unga fólksins sem jafningi og vinur, sem 1)0
nokkru reyndari en leitandi eins og þau, áður en j)au skyuja
veginn til Drottins. Og hann leitast auðsjáanlega við, að finu*1
það orðalag og framsetningu, sem bezt hæfir og finnur berg
mál hjá hinni ráðvilltu og öryggislausu æsku eftirstríðsáranna-
Prédikunin tekur aðeins 15 mínútur. Sextettinn leikur aft'"
og fólkið syngur:
Kom Herra og horfðu á mig,
|)ú ert lijá mér. Ég finn þína náð.
Ég er syngjandi sæll,
er ég sæki |)inn fund.
Það er og verður mín æðsta gleðistund“.
Þá hefst spurningatími milli fjögurra fulltrúa frá foreldru'"
og fjögurra fulltrúa frá unga fólkinu.
Þá er aftur stutt prédikun. og svitaperlurnar, sem glitra