Kirkjuritið - 01.06.1967, Side 65

KIRKJURITIÐ
303
jngu 0g J)arf ag aukast fylgi. Meira má ef duga skal. Ekki
e^ííja hönd á plóginn og liorfa til baka.
Annars getur hún h'ka fjarað út, fólkið sofnað aftur í tóm-
^jeti og áhugaleysi. Og vissulega nær liún enn til alltof fárra.
8 hún kostar miklar fórnir, mikið erfiði. Það verða mörg
j'onhrigði. Það þarf mikla og staðfasta trú, mikið þolgæði.
Mkið, sem fremst stendur fær sjaldan happ né hrós, heldur
jniklu fremur vanþakklæ.ti, misskilning, baktal og liáðsglósur.
aö er því engin furða, þótt uppgjöf væri á næstu grösum. Og
jnestar þeir, sem þarna standa í broddi fylkingar eru sannar-
eSa ekki meira metnir en liinir, sem láta sér nægja altarið
°g prédikunarstólinn á hefðbundinn hátt. Þeim eru sko ekki
jalin þakkarorð né fyrirheit, þótt þeir séu kannske ekki opin-
Jerlega ofsóttir, þá fá þeir margt ljótt orð á bak, af þeini sem
ntinnst þekkja til og mest og harðast fordæma.
En þetta hefur líka sína þýðingu, sína jákvæðu þýðingu.
í’æli
r eru þeir, sem ofsóttir verða vegna mín eða fagnaðar-
0 skaparins, sagði Kristur. En það þarf trú til að standast,
11 a sigur hins góða, trú á hugsjónir, sem rætast, trú á Guð.
. það verður að vanda sig í framkvæmd hinnar nýju vakn-
Oigar. Hvert smáatriði verður að vanda, það sem nú er hyggt
°g byrjað er á getur átt eftir að standa um aldir.
hef í þessum hugleiðingum haldið mig að íslenzku kirkj-
U,U|' sjálfsögðu og miðað við hana. En það er líka annars
staðar niargt, sem telja mætti til vakningar og merkilegra ný-
næla á þessari öld í lífi kirkjunnar, um það mætti flytja
mörg erindi.
í*ar mætti auðvitað fyrst og fremst minna á Alkirkjuhreyf-
'JgUna, sem stefnir að því að efla samstarf allra hinna ólíku
Aludeilda um allan heim. En þær liafa oft borizt á hana-
IPjót, ef]j til styrja]da, ofsókna og grimmdarlegra atliafna
'er gegn annarri. Nú ætla þær að vinna saman.
*t liafa hinar svokölluðu vakningar orðið til að sundra,
. a ofstæki, fordóma, andúð. Nú er þessu sem betur fer öðru-
181 Varið. Jafnvel katólsku kirkjurnar — grísk- og róm-
Qersk‘katólsku eru nú að sættast eftir nærri þúsund ára stríð.
.? tóuiversk-katólska kirkjan lifir þá vakningu að höggva
a sinn eigin herfjötur, sem hún hefur sofið í um alda-
raoir.