Kirkjuritið - 01.06.1967, Qupperneq 91

Bækur
MERKUR uókaflokkur
. llle>ina Bókafólagið lióf á síðasta
‘lri útgáfu nýs bókaflokks, sem
'."'fnist: íslenzkar bókmenntir. Eru
^,egar komin út fjögur bindi, öll í
l'andhægu broti og nijög smekk-
^eSa úr garði gerð af Hafsteini
^'"ðiruindssyni. Ætlunin er sú að
^ r Verði um úrvalsrit að ræða, al-
. 'ln °S fágæt eftir því sem verkast
1 • Valið liefur tekist einkar vel
að þessu.
1.
bindið er skáldsagan
Ristron í HAMRAVÍK
',r Gu'Ömund Gíslason Hagalín.
Var.
sk Verður efað að þetta er
l|(.<i'llllllRegasta og einliver albezta
°K | a8alíns. Ilún er fremur stutt
u pei slakað á frásagnarsprettin-
e| .’ ersónumar fáar en þeiin mun
K lr,ninnilegri, enda sumum orðið
liefó 1Un SV0 hugstæð sem þeir
v u hynnst henni sjálfir í upp-
8tra^ fhlUm. Sögusviðið er Horn-
(ýra|lr 1 þeim lirikaleik og ævin-
. ’iarnia sem þær eru umvafðar
hafUgUm flestra. Málið og stillinn
vela f'ðuni vakið uinræður og jafn-
ge V0-« uppistaða fræðilegra rit-
f°rnr ^argt Samalt orð og fjöldi
■ a orðtækja eru hér geymd frá
b ulUn.
sken^UU^Ur*nn ritar aHíangan °S
^ekii"1 V^egan fonnála að sögunni.
r *>ar kveiki liennar, víkur að
fyrirmyndum sunira persónanna og
drepur á atvik, sem ollu því að
liún komst á prjónana og fékk sína
endanlegu mynd.
Væntanlega fara fleiri skáldverk
síðar í kjölfar þessa.
2.
LÍF OG DAUÐI
ejtir Sigurö Nordal.
Þetta bindi er af öðrum toga spunn-
ið. Það eru sex útvarpserindi, sem
höfundur flutti 15. febr.—17. marz
og prentuð voru með eftinnála í
fyrsta simi liaustið 1940.
Erindi þcssi vöktu cinkar mikla
alhygli um land allt. Bar livorl
tveggja til að efnið var víðfeðmt
og hverjum manni nákomið, eins og
titill þeirra lier með sér, og fyrir-
lesarinn einn þezt talaður allra
landsmanna.
Sannast sagt er furðulegt hversu
lítið er skrifað og rætt af leikmönn-
um hérlendis um I:ú og þekkingu,
siðgæði og lífsviðliorf. Eru þetta þó
mól, sem varða olckur mest í lífi
og dauöa. Því „þó að við geluin flú-
ið einveru alla ævi, þó að bana-
sængin sé umkringd ástvinum, þá
stöndum við alltaf ein frammi fyrir
dauðanum. Fyrir andlátið, í andlát-
inu, við helfórna, gerist eittbvað
undursamlegt, sem skilur ósjónu
liins látna eftir grímulausa, oft með
einkennilegan friðarblæ á svipnum.
Það er eins og liann í síðustu and-
ránni hafi staðið frammi fyrir mikl-